Friday 10 October 2008

Πώς αλλάζουν οι καιροί...

Την τελευταία εβδομάδα έχω ψιλοχαθεί, από την μπλογκόσφαιρα και γενικώς, γιατί έχει πέσει πολλή δουλειά και γενικότερα πολλά προβληματάκια στο γραφείο, και σαν να μην ήταν αρκετά όλα αυτά, με περιτριγυρίζει γρίππη (και μάλλον δεν θα τη γλιτώσω έτσι που το κόβω). Παρόλα αυτά, ψυχολογικά είμαι πολύ στα χάι μου, έχω θετική ενέργεια και αρκετά καλή διάθεση, ακόμα κι όταν δεν πάνε όλα κατ' ευχήν. Μιλάμε ότι έχω *χρόνια* να νιώσω τόσο καλά στη δουλειά.

Το αστείο στην όλη υπόθεση είναι ότι το μόνο πράγμα που έχει αλλάξει τον τελευταίο καιρό είναι το αφεντικό. Όλα τα άλλα ή έχουν μείνει τα ίδια ή έχουν αλλάξει προς το χειρότερο. Κι όμως, ακόμα και εν μέσω προβλημάτων, το αφεντικό κάνει τη διαφορά. Απίστευτο; Κι όμως αληθινό.

Είμαι στην εταιρία 5 χρόνια, και κατά βάση κάνω την ίδια δουλειά, δηλαδή αυτά τα 5 χρόνια δεν έχει αλλάξει ούτε ο τίτλος, ούτε το αντικείμενο της δουλειάς. Οι συνάδελφοι έχουν παραμείνει λίγο-πολύ οι ίδιοι, τα μεγάλα αφεντικά έχουν αλλάξει, αλλά έτσι κι αλλιώς και με τα παλιά δεν είχα προβλήματα. Στην προηγούμενη δουλειά μου είχα ένα σχετικό στρες, ειδικά προς το τέλος, το οποίο όμως αφορούσε περισσότερο στα άτομα που συναναστρεφόμουνα και όχι στον φόρτο εργασίας (ο οποίος ήταν ελαχιστότατος). Η τωρινή δουλειά ήταν προαγωγή σε σχέση με την προηγούμενη, αλλά όχι σε σημείο υπερβολικό. Απλά ανέβηκε λίγο ο πήχυς. Έτσι τουλάχιστον νόμιζα τότε.

Στην αρχή είχαμε ξεκινήσει καλά με το αφεντικό, η δουλειά είχε ευθύνες αλλά δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολη, και οι συνάδελφοι ήταν αρκετά φιλικοί, με εξαίρεση μια μέγαιρα που κανείς δεν συμπαθούσε (εκτός από το αφεντικό - φυσικά). Σιγά-σιγά εμφανίστηκαν συννεφάκια και στη συνέχεια άρχισε να βρέχει, ασταμάτητα όμως. Το αφεντικό που στη συνέντευξη είχε φανεί λίγο "κάπως", στην πορεία αποδείχτηκε μίζερο, παράξενο, στριμμένο και - κυρίως - ανίκανο. Ευχή σας δίνω να μην δουλέψετε ποτέ για ανίκανο άνθρωπο. Εκτός του ότι δεν μπορεί να σας βοηθήσει με τα προβλήματα που αντιμετωπίζετε, η ανικανότητά του μπορεί να έχει δύο αποτελέσματα: ή ψάχνει να βρει λάθη σε αυτά που κάνουν οι άλλοι για να παρηγορηθεί που δεν κάνει λάθη μόνο αυτός, ή δεν αφήνει κανέναν να κάνει κάτι παραπάνω από τα βασικά μήπως τυχόν φανεί ο ίδιος ελλειπής. Στη συγκεκριμένη περίπτωση είχαμε τα δύο αποτελέσματα σε συνδιασμό. Τόση τύχη! Και όχι μόνο αυτό, αλλά είχαμε κι ένα σωρό παραξενιές, γκρίνιες, ανοησίες, μέχρι και φωνασκίες (πολύ σπάνιο πράγμα στη Γηραιά Αλβιώνα). Είχαμε δηλαδή ένα δυνατό πακέτο από όλες τις πλευρές. Ποιος τη χάρη μας.

Τον πρώτο καιρό έκανα υπομονή, έλεγα πού θα πάει, θα μάθω τα χούγια του και θα προσαρμοστώ. Δυστυχώς αποδείχτηκε δυσκολότερο απ' ό,τι είχα φανταστεί, γιατί όσο περισσότερο ανακάλυπτα τα χούγια του, τόσο συνειδητοποιούσα ότι δεν είχα ούτε τη διάθεση ούτε την ψυχική ενέργεια που χρειάζονταν για να τον "κάνω καλά". Και το χειρότερο ήταν ότι και από τους συνάδελφους δεν είχα συμπαράσταση είτε γιατί κι αυτοί είχαν τα δικά τους προβλήματα, είτε γιατί είχαν βολευτεί και αδιαφορούσαν. Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν 3 χρόνια και κυριολεκτικά να αρρωστήσω, για να μάθω να χειρίζομαι το αφεντικό, και ο τρόπος ήταν πολύ απλός: σε ό,τι (βλακεία) έλεγε απαντούσα χαμογελαστά ναι, χωρίς όμως να κάνω τα λόγια του πράξεις. Δεδομένου ότι τις περισσότερες φορές ή ξεχνούσε τι μου είχε ζητήσει ή άλλαζε γνώμη, η πρακτική αυτή είχε πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα. Ότι θα κατάφερνα να δώσω λύση στο πρόβλημα αγνοώντας τον δεν το είχα φανταστεί, αλλά να που τελικά για όλα τα προβλήματα υπάρχει λύση. Βέβαια το κακό ήταν ότι με τόσα χαμογελαστά ναι έφτασα να μην κάνω σχεδόν τίποτα ενδιαφέρον στη δουλειά, αλλά τουλάχιστον είχα μια σχετική ηρεμία.

Κάποια στιγμή και πάνω που είχα πάρει το κολάι του σταρχιδισμού, το αφεντικό έφυγε και μείναμε ακέφαλοι για αρκετό διάστημα, οπότε από μία άποψη τα πράγματα βελτιώθηκαν (γλιτώσαμε τη μιζέρια) αλλά από την άλλη δεν βελτιώθηκαν αρκετά γιατί όποιος δεν έχει 1 αφεντικό, αποκτάει πολλά. Το μόνο καλό από αυτή την ιστορία είναι ότι συσπειρωθήκαμε με τους συναδέλφους και γίναμε ομάδα, καθότι αποδείχτηκε ότι το πρώην αφεντικό ήταν οπαδός της σχολής του Μακιαβελλισμού: εφάρμοζε το διαίρει και βασίλευε κατά γράμμα, κι εμείς τρώγαμε ομαδικά κουτόχορτο. Τέλος πάντων. Ας μην τα θυμάμαι και συγχίζομαι.

Το παλέψαμε έτσι για μερικούς μήνες και τελικά ήρθε ένας καινούριος που καθόλου μα καθόλου δεν μοιάζει με το παλιό αφεντικό. Στην αρχή ήμουν λίγο επιφυλακτική, γιατί ως γνωστόν, όποιος καεί με το χυλό φυσά και το γιαούρτι, αλλά μάλλον ο νέος είναι καλή περίπτωση. Πιο άνετος, πιο ομιλητικός, πιο συζητήσιμος, πιο συνεργάσιμος, και κυρίως πιο ικανός. Και επειδή είναι πιο ικανός, έχει λιγότερα κολλήματα. Το οποίο, αν δεν έχετε δουλέψει για άνθρωπο με κολλήματα, δεν μπορείτε να εκτιμήσετε πόσο σημαντικό είναι. Επίσης δηλώνει απροκάλυπτα θαυμαστής του Μεγάλου Αλέξανδρου (αυτό για να πω την αλήθεια με ανησυχεί λίγο) και του Dirty Harry, βλέπει Star Trek και CSI (όχι για τον Grissom, αλλά για την ξανθιά) και γενικώς έχει προσωπικότητα και δεν καταπίνει τη γλώσσα του όταν βρίσκεται με περισσότερα από 2 άτομα. Μιλάμε ότι ο άνθρωπος έχει αρετές, όχι αστεία.

Και με όλα αυτά, χωρίς να το καταλάβω καν, έχω ξαναγίνει η Σοφία που ήμουν πριν από 6 χρόνια. Δεν είμαι συνέχεια στην τσίτα, δεν τρέχω σαν παλαβή τα πρωινά μήπως φτάσω ένα τέταρτο αργότερα στη δουλειά και ακούσω τον εξάψαλμο, δεν αγχώνομαι για ψίλου πήδημα, δεν μισώ τις Κυριακές, δεν γεμίζω την οθόνη του υπολογιστή με πόστ-ιτ κάθε βράδυ για να μην ξεχάσω τίποτα επείγον το επόμενο πρωί, δεν ξεχειλίζω ενέργεια (αδρεναλίνη πες καλύτερα) τις πιο ακατάλληλες ώρες - και παρότι ακόμα και τώρα δουλεύω πολύ και χωρίς διαλείμματα, όταν πέσουν πολλά μαζί, παίρνω το ΜΩΡΟ και πάμε για χάζεμα στο ποτάμι και καθόμαστε 1 και 2 ώρες, χωρίς να έχουμε την έννοια μήπως περάσει ο μπαμπούλας, δει ότι λείπουμε για περισσότερο από 10 λεπτά από το γραφείο και ποιος βγάζει μετά το φίδι από την τρύπα. Έχω ξαναβρεί τον εαυτό μου που τον είχα χάσει με συνοπτικές διαδικασίες πριν από 4.5 χρόνια. Καλώς όρισα :-)

Το ποστ αυτό είναι ψυχοθεραπευτικού χαρακτήρα. Όσοι διαβάσατε ως το τέλος, σας ευχαριστώ πολύ που μοιραστήκατε τις σκέψεις μου και σας φιλώ σταυρωτά!

53 comments:

ΠΑΥΛΟΣ said...

Αχ έχω δουλέψει για μίζερο και ανίκανο αφεντικό, που νόμιζε όμως ότι ήταν ικανότατο και πολύ large!!!
Εκεί να δεις πίκρα. Το ευτήχημα είναι ότι τέλος καλό όλα καλά και ελπίζω χωρίς εκπλήξεις.

brainwaves said...

Σοφία, στην ερώτησή που μου έκανες στο προηγούμενο post...

...θα πας στη Σουηδική πρεσβεία και αυτοί έχουν τα ονόματα και τα τηλέφωνα των δασκάλων που διδάσκουν τη γλώσσα.

Αν ήσουν Ελλάδα θα σου έδινα ονόματα εγώ...

Dr Low said...

Αχχχχχ! Βααχχχχχχ! Κι εγώ έχω δουλέψει για μίζερο, ανίκανο και αχόρταγο αφεντικό. Το όνομα του ήταν: Ελληνικό Δημόσιο. Εκεί να δεις ασχετοσίνη γλυκιά μου!
Καλημέρες!
(να προσέχεις εκεί στα ποτάμια που πας με το Μωρό!)

apos said...

Και εμείς ανταποδίδουμε τα φιλιά, γιατί όπως ξέρεις σας έχουμε και μια συμπάθεια.
Περαστικά Σοφία μας.
Για τα αφεντικά, μεγάλη κουβέντα άνοιξες. Δυστυχώς εδώ στο μικρό μας το ελληνοχωριό, ο κανόνας είναι να συνεργάζεσαι με ανίκανους και υπερφίαλους ανθρώπους.

Anonymous said...

Πρέπει να τραγουδάτε όλη μέρα "απαλλαχτηκά από σένα απαλλαχτηκαααααα" με τα κέφια που έχετε!! Άντε σοφάκι και στα καλύτερα τώρα :)

~~A~~ said...

Τέλος καλό,όλα καλά!!!

tzonakos said...

Το διάβασα όλο, τι κερδίζω ;
Καλημερα απο την Αθηνα μας.
Κοίτα, εγω έτυχε να δουλέψω με άτομα που κατάφεραν να βάλουν επικεφαλής τον πιο ηλίθιο απο αυτούς ωστε να καταλαβαίνει μόνο οτι του λένε αυτοί.
Απο κει και περα δεν μπορούσε να καταλάβει κανέναν άλλο, του έλεγες "ασπρο" και καταλάβαινε " κρεμ με ρίγες κίτρινες".
Αποτέλεσμα, παραλίγο να απολυθώ εξ αιτίας του κι απο πάνω δηθεν θυμωμένος με εστειλε μετάθεση σε άλλη εταιρεία, θυγατρικη ας πούμε.
Τάχα μου δεν μπορούσε να δουλεύει μαζι μου !
Μιλάμε δεν παραδέχτηκε ποτέ πόσο άσχετος ηταν. Στο μεταξύ βόλεψε σε θέσεις τα κολλητάρια του.
Και εγω σημερα ευχαριστω τον my god που δεν τον εκανα τόπι στο ξύλο να παω και φυλακή.
Αλλα η λιθιότητα δεν νικιέται.

υγ. η Χελγκενμπέργερ μου αρεσει και μενα.

Σοφία said...

@ Pavlos: Δεν ξέρω αν ο δικός μας θεωρούσε τον εαυτό του ικανότατο και large. Υποψιάζομαι ότι καταλάβαινε τις ελλείψεις του, αλλά βέβαια μπορεί να κάνω και λάθος. Όσο για τις εκπλήξεις, κι εγώ τις απεύχομαι!

@ Brainwaves: Λες να το κυνηγήσω; Χμμμ.

@ El: Αν σου πω ιστορίες από αγγλικό δημόσιο θα σου σηκωθεί η τρίχα κάγκελο. Όλα τα δημόσια είναι λίγο-πολύ το ίδιο, δηλ. άστα να πάνε.

(Το μωρό δεν έχει ανάγκη, μπορεί να προστατεύσει τον εαυτό του χεχε).

@ Apos: Κι εμείς σας συμπαθούμε αναλόγως :-)

Οι ανίκανοι και υπερφίαλοι υποφέρονται κάπως, οι ανίκανοι και μίζεροι με τίποτα! Γιατί καλά να ανέχεσαι την ανικανότητα του άλλου, αλλά να φορτώνεσαι και τη στριμάδα του κάθε μέρα είναι πολύ επίπονο. Τουλάχιστον για μένα ήταν η σταγόνα που ξεχείλιζε το ποτήρι, και το ευλογημένο ξεχείλιζε σχεδόν κάθε μέρα...

Σοφία said...

@ Laxanaki: Όχι μόνο να το τραγουδάμε, αλλά να χτυπάμε και παλαμάκια!!

@ ~~A~~: Έτσι ελπίζουμε :-)

@ Tzonakos: Το μόνο που κερδίζεις είναι ένα φιλί. Μην είσαι άπληστος!

Εμάς ευτυχώς θέμα με κολλητάρια δεν έπαιζε (αν εξαιρέσεις τη μέγαιρα που όλοι αντιπαθούσαμε και αναγκαζόμασταν να την ανεχόμαστε μόνο και μόνο επειδή τη γούσταρε γκρρρρ) αλλά ούτε και θέμα με μεταθέσεις. Θυμάμαι κάποια στιγμή του είχα πει να φύγω και να πάρει άλλη υπάλληλο, πιο junior, για να την κάνει ό,τι θέλει, αλλά αυτός αμετακίνητος: όχι, εγώ εσένα θέλω ντε και καλά. Υποψιάζομαι ότι κατά βάθος του άρεσε να μου σπάει τα νεύρα.

Υ.Γ. Η Χελγκενμπέργερ είναι ΘΕΑ.

philos said...

Η χαρά σου, χαρά μας!
Και πίστεψέ με αυτό το ποστ το διάβασα μέχρι τέλους... σε αντίθεση με αυτά με τα muffins, που με επιανε τρελλή λιγουρα μετο που τα έβλεπα και άλλαζα σελίδα!
;)))

Σοφία said...

Χαχα το είχα φανταστεί ότι θα σου άρεσε το συγκεκριμένο ποστ. Την επόμενη φορά που θα γράψω κάτι ανάλογο, θα βάλω στη μέση μια φωτογραφία με μάφινς για να δω αν θα μπορέσεις να τα ξεπεράσεις ;-)

Anonymous said...

τα ίδια λίγο πολύ συμβαίνουν σε όλους τους ανθρώπους και παρ όλη την απόσταση που μπορεί να τους χωρίζει (γεωγραφική και μη), μια οικειότητα απλώνεται όταν κάποιος από αυτούς ανοίγει την καρδιά του και μιλάει με ειλικρίνεια και καλοσύνη.

να είσαι πάντα καλά και να βολτάρεις όσο πιο συχνά μπορείς, Σοφία

ethanandthecity said...

Έχοντας υπάρξει σε εργασιακό περιβάλλον σαν κι αυτό που περιγράφεις έχω να πω χαρά στο κουράγιο σου. Όποιο κι αν είναι το αντικείμενο της δουλειάς, δυστυχώς η σύσταση των συνεργατών παραμένει πρωταρχικός παράγοντας στην ομαλή διεκπεραίωση των εργασιακών καθηκόντων. Προσωπικά ανέχτηκα παρόμοιες καταστάσεις μόνο για ένα τρίμηνο και στη συνέχεια παραιτήθηκα κακήν κακώς, οικονομικά διέθετα αυτή την πολυτέλεια τότε, φροντίζοντας όμως να βρω (τελικά) καλύτερη δουλειά σε σύντομο χρονικό διάστημα

DaNaH said...

Welcome back new old Sofia! Hehe!

Εύχομαι να είσαι πάντα ήρεμη στη δουλειά σου και να μη σου ξαναπροκύψει τέτοιο ανίκανο αφεντικό!

Φιλάκια πολλά! :)

ΥΓ: Και εγώ φυσικά το διάβασα ολόκληρο! ;)

Anonymous said...

Σπάνια πράγματα στην Γηραιά Αλβιόνα όντως! Πάντως μου κάνει εντύπωση που άντεξες τόσα χρόνια. Εγώ στον ενάμιση χρόνο (μη μας χαλάσει και το βιογραφικό ένας μαλάκας - ή μάλλον πολλοί σε εκείνη την περίπτωση) είχα γίνει μπουχός. Χαρά στο κουράγιο σου κορίτσι μου.

cortlinux said...

εγώ συνήθως πέφτω σε μ@λ@κες συναδέλφους. Μέχρι στιγμής τέτοιο αφεντικό δεν μου έχει τύχει.

Και οι μίζεροι συνάδελφοι είναι επίσης μεγάλο πρόβλημα. Γενικά οι μίζεροι είναι το πρόβλημα από ότι συνειδητοποιώ.

Anonymous said...

Το διάβασα μέχρι τέλους.Είναι ένα θέμα που με καίει.
Είσαι καλά και σου αρέσουν οι Κυριακές γιατί υπάρχει αλλαγή στη δουλειά σου.Το αφεντικό.Δεν είναι και λίγο πράγμα.

Για να ψυχοαθεραπευτώ λίγο κι εγώ πες μου τι να κανω που ούτε αφεντικό πρόκεται να αλλάξω, ούτε δουλειά απ'ότι βλέπω, και τις Κυριακές δεν μπορώ να τις συμπαθήσω με τίποτα;
Συν τις άλλοις λες και συρρικνώθηκαν τα σαββατοκύριακα.Μα πότε περνάνε, είδηση δεν παίρνω.

fpboy said...

Ωραία.
Ανανάωση και έτσι.
Να προσέχεις με τον καινούργιο,
καμιά φορά τα φαινόμενα απατούν.

Ηλιας....Just me! said...

Τους ΄δεοχμαι τους ασπασμούς σου και χαίρομαι πολύ για εσένα!!!! Καλή αρχή λοιπόν και καλή επάνοδο της Σοφίας που ήσουν και όχι της Σοφίας που σε μετέτρεψαν!!!! Καλά να περνάς!!! Και κυρίως! Καλή δουλειά!!:P

koulpa said...

xaxa έχω υπάρξει πολύ τυχερός σε αυτό το τομαία.. ελάχιστα χρόνια είχα αφεντικό ή συναδέλφους.. και τότε είχα την πολιτέλεια να αποφεύγω τις στριμόκολες καταστάσεις..:):)
καλή συνέχεια στην ευχάριστη αλλαγή..:):)
καλησπερούδια:):)

ZlatkoGR said...

Πόσο σημαντικό είναι δηλαδή να μην έχεις έναν μίζερο πάνω από το κεφάλι σου...

Εύχομαι τα καλύτερα και να έχεις την ησυχία σου.

Anonymous said...

Καλησπέρα συνονόματη...μάλλον το αφεντικό που έφυγε από σένα, έπιασε δουλειά στην εταιρεία που εργάζομαι, δεν εξηγείται αλλιώς τόση ομοιότητα...

deadendmind said...

Χαίρομαι πολύ που έφτιαξαν τα πράγματα!
Πώς φτάνουν να γίνονται αφεντικά αυτοί οι τύποι, δεν μπορώ να καταλάβω...

ΥΓ. Που μπορώ να σου στείλω τις συνταγές για εκείνα τα cookies? :-)

alienlover said...

είσαι εδώ και είσαι καλά και αυτό έχει σημασία :))

Σε φιλάω κι εγώ και σου εύχομαι ένα εξαιρετικό Π-Σ-Κ!!!

Elli said...

κάτι μου θυμίζουν όλα αυτά!!! σαν να τα ξαναζω...
απίστευτο είμαι σίγουρη ότι καθένας υπάλληλος έχει μια αντίστοιχη εμπειρία!

kiki said...

Να λοιπόν κάτι καλό! Έχεις δίκιο. Δεν υπάρχει χειρότερο από το να δουλεύεις για ανίκανο άνθρωπο, μίζερο κλπ κλπ. Γενικά ρε παιδί μου, αφού περνάμε τόσες ώρες στη δουελιά δεν είναι ωραίο να γυρνάμε με τα νεύρα κρόσια στο σπίτι. Σε νιώθω και χαίρομαι που φαίνεται να αλλάζει κάτι στο σκηνικό...
Περαστικά!

PN said...

Οπότε τι να πω; Καλώς σε ξαναβρήκαμε....!!!!!!!

KitsosMitsos said...

Μωρέ ας είναι εσύ να'σαι καλά και τα υπόλοιπα φτιάχνονται!
Άντε, καλό ξεκίνημα και πάλι!

Anonymous said...

Μίζερα αφεντικά = πίκρα στη δουλειά!

Anonymous said...

Εύχομαι το τωρινό αφεντικό να μείνει για πολλά χρόνια σ'αυτή τη θέση. Σε καταλαβαίνω απόλυτα και στη μια περίπτωση και στην άλλη.Αυτό όμως το "χαμογέλα και κούνα κεφάλι" πόσο ψυχοφθόρο είναι....

Ιάκωβος said...

θε μου, δε μπορώ να ακούω για θαυμαστές του Αλεξάνδρου, μου αρκεί που μας τα πρήζουν στην αρχαιολογία 2 φορές τη βδομάδα, οι ξένοι θα λεγες είναι πιο εθνικιστές από μας...
πολλά φιλιά!
Ιάκωβος

Σοφία said...

@ Ηλιογράφος: Σ' ευχαριστώ :-)

@ Ethanandthecity/συνονόματη Σοφία: Υπό άλλες συνθήκες θα είχα παραιτηθεί κι εγώ προ πολλού, αλλά υπήρχαν λόγοι που έπρεπε να μείνω στη συγκεκριμένη δουλειά. Πέστε το και γκαντεμιά.

@ Δανάη: Κι εγώ το εύχομαι!

@ Cortlinux: Η αλήθεια είναι πως η μιζέρια στη δουλειά δεν παλεύεται. Ευτυχώς με τους συναδέλφους έχω σταθεί πιο τυχερή.

@ Despinak: Δεν ξέρω τι να σου προτείνω! Παλιότερα τα σ/κ πέρναγαν στο πιτς φιτίλι και οι εβδομάδες μου με τίποτα. Τώρα συμβαίνει το αντίθετο. Έρχεται Παρασκευή και λέω πότε τελείωσε η εβδομάδα. Έρχεται Σάββατο βράδυ και νιώθω έτοιμη να πάω για δουλειά - μετά συνειδητοποιώ ότι έχω μια μέρα ακόμα καθισιό. Πόσο δύσκολο είναι να αλλάξεις δουλειά;

Σοφία said...

@ Fpboy: Πάντα και παντού προσέχω, αλλά ο νέος έχει κλείσει 6 μήνες και έχει περάσει επιτυχώς αρκετά τεστ. Ελπίζω να μην αποδειχτεί κάλπικος τώρα, δεν θα το αντέξω!

@ Ηλίας: Χαχα ευχαριστώ :-p

@ Koulpa: Δεν θα μου άρεσε να δουλεύω τελείως αυτόνομα, αλλά κάποιες φορές η αυτονομία έχει όντως σημαντικά πλεονεκτήματα.

@ ZlatkoGR: Πάρα πολύ σημαντικό!!

@ Ανώνυμη Σοφία: Ένα πράγμα έχω να πω μόνο: περαστικά (και κοίτα για άλλη δουλειά). Αυτό που πέρασα 3 χρόνια δεν το εύχομαι σε κανέναν.

Σοφία said...

@ Deadendmind: Δυστυχώς είναι ό,τι πιο εύκολο....

Για τα cookies μπορείς να επικοινωνήσεις στο ημέιλ kokkines τελεία nyxtes παπάκι googlemail τελεία com.

@ Alienlover: Είμαι εδώ και είμαι καλά. Αυτό ακριβώς :-)

@ Ellie: Ναι ρε παιδί μου, τι πράγμα κι αυτό, να μην μπορεί κανείς μας να πρωτοτυπήσει....

@ Kiki: Συμφωνώ απόλυτα και προσωπικά προσπαθώ να μην κάνω κανενός τα νεύρα κρόσια αν μπορώ να το αποφύγω. Αλλά δεν το βλέπουν όλοι έτσι.

@ VK: Αυτό μόνο είναι αρκετό :-)

Σοφία said...

@ Kitsosmitsos: Να είσαι καλά!

@ Unclescrooge: Πίκρα δεν λες τίποτα.

@ Lemonita: Πολύ ψυχοφθόρο, και γι' αυτό δεν το έκανα από την αρχή. Αλλά από ένα σημείο και μετά ήταν η μόνη λύση για να μην σαλτάρω.

@ Ιάκωβος: Στο θέμα αυτό κάνω την πάπια γιατί κι εγώ δεν τον έχω σε τόσο μεγάλη υπόληψη, αλλά τι να πω, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα!

Ηλιας....Just me! said...

Σοφάκι i need your help!!! Εάν θυμάσαι σου είχα πει ότι ετοιμάζω ένα Eurotrip για το καλοκαίρι που μας έρχεται και θα ήθελα πολύ να μου δώσεις μερικές συμβουλές και τη γνώμη σου πάνω σε μερικά θέματα ως travel expert! Σε παρακαλώ εάν δεν σου είναι κόπος να μου στείλεις ένα mail γιατί δεν βρήκα στο προφίλ σου στο theoelias@gmail.com . σε ευχαριστώ πάααρα πολύ εκ των υστέρων και Sorry εάν σε βάζω σε κόπο... ΧΧΧ

Σοφία said...

You've got mail :-)

Ε.Α. said...

me kalipse o kitsosmitsos!!

xaroumeni Kyriaki Sofia & guests! :))

VagSiok said...

Κοιτα αν σκεφτείς οτι η δουλεια αποτελεί το 1/3 (μη σου πω και παραπάνω) της καθημερινότητα μας ειναι πολυ ευχάριστο που νιωθεις καλά..
Μακαρι να συνεχιστεί ετσι και πιστευω αυτο θα φανει και σε αλλους τομεις..
Καλο βράδυ..

Εξύμνoς said...

Το πως αλλαζουν οι καιροι το δειχνει με τη μια το ποστακι σου... ουτε μια φωτογραφια!!!

Κανε δουλεια σου... περναμε διαφορες φασεις...

Εξύμνoς said...

Την καινουρια μου διευθυνση σου την εδωσα???

viewfromeximnos.blogspot.com

Anonymous said...

τέτοια ψυχοθεραπευτικά ποστ ειναι πραγματικά σωτήρια. οποτε σοφια, καλως όρισες πάλι. γενικα πάντως, νομιζω οτι αυτή η κατάσταση με την πολλή δουλειά ειναι χαρακτηριστικό της περιόδου αυτής.

Anonymous said...

Δύσκολο. Γιατί εγώ δεν θέλω να αλλάξω χώρο αλλά αντικείμενο. Με λίγα λόγια δεν μου αρέσει πια η δουλειά μου. Έλα όμως που αυτό ξέρω να κάνω.
Άσε είμαι δύσκολη περίπτωση.

NdN said...

Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Επειδή η δουλειά μου είναι project-based έχω συνεργαστεί με πολλούς managers της εταιρίας.

Καλά έκανες και μοιράτηκες τις σκέψεις σου!

Ανταποδίδω τα φιλιά γιατί εκτός από Londoner είσαι και αγαπητή blogger!

Καλό βράδυ!

geokalp said...

πολύ χαίρομαι με τη νέα ψυχολογία!
πάντα έτσι!

Anonymous said...

Ευτυχώς δεν έχω δουλέψει ακόμα, (γενικώς), οπότε δεν ξέρω τι πακέτο είναι να έχεις βλαμμένο boss. Βέβαια, έχω ακούσει απίστευτες ιστορίες (ή μήπως υστερίες?) με σαλεμένους εργοδότες, τις οποίες αν στις περιγράφει το κατάλληλο άτομο, και με δεδομένο ότι δεν τα έχεις ζήσει, λιώνεις στο γέλιο :P

Σοφία said...

Να σου περιγράψω εγώ ιστορίες με το παλιό αφεντικό να γελάς μια βδομάδα!!

Nobody said...

Αχ Σοφάκι σε καταλαβαίνω απόλυτα. Αν έχεις ανίκανο και κομπλεξικό αφεντικό πάντα θα περνάς άσχημα.
Χαίρομαι που τα πράγματα βελτιώθηκαν. Είναι πολύ ωραίο να έχεις πάνω από το κεφάλι σου κάποιον που να μπορεί να είναι ήρεμος και να ξέρει να σε κατευθύνει σωστά
Καλημέρα

Φαίδρα said...

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από αφεντικό ανίκανο και ξερόλα/με άποψη.

Το σκέφτομαι και μου ανεβαίνει η πίεση..

Σοφία said...

@ Nobody & Φαίδρα: Κορίτσια έτσι ακριβώς είναι!!

Natassa said...

η αλήθεια είναι ότι δεν έχω δουλέψει για ανίκανο αφεντικό, όμως επειδή καταλαβαίνω καλά τι ενοείς welcome back!

Anonymous said...

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΣ ΠΟΣΟ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ!!!! ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ!!!

Υπάρχει και η παραλαγή μίζερη συνάδελφο που νομίζει ότι είναι το αφεντικό σου...

Σε όλες τις περιπτώσεις βρήκα και εγώ -πρόσφατα δυστυχώς - τη μόνη λύση: τον σταρχιδισμό με τον τρόπο που το περιγράφεις!

Σοφία said...

@ Natassa: Ελπίζω να ξέρεις πόσο τυχερή είσαι!

@ Penny: Ευτυχώς για μένα δεν παίζει η περίπτωση της συναδέλφου. Για σένα τι να πω... καλό κουράγιο και καλή επιτυχία!