Έφαγα κεράσια

Σήμερα έφαγα τα πρώτα κεράσια της χρονιάς. Το οποίο είναι πολύ σημαντικό γεγονός γιατί στην Αγγλία τα κεράσια είναι ακριβό φρούτο, μάλλον επειδή είναι εισαγόμενο, όλως παραδόξως, καθότι το κλίμα ευνοεί τις κερασιές. Είναι τόσο ακριβό όσο το καρπούζι, που είναι άλλο ένα πολύ αγαπημένο μου φρούτο, επίσης εισαγόμενο, και είναι τόσο ακριβό που το πουλάνε σε φέτες.

Γαμώτο, όλο λάθος φρούτα μου αρέσουν. Χάθηκε να τρελλαίνομαι για μήλα; Ή φράουλες; Ή μπανάνες, που έχουμε πολλές και φτηνές; Βέβαια κάποτε τρελλαινόμουν και για τις μπανάνες, αλλά τόσα χρόνια στην Αγγλία μπούχτισα και δεν με εντυπωσιάζουν πια.

Τα κεράσια τα τσακίζω πάντως. Και τα πληρώνω όσο όσο όταν τα βρίσκω. Σήμερα πήρα 125 γραμμάρια (στην κυριολεξία μια χούφτα) και τα πλήρωσα σχεδόν 2 λίρες, ήτοι 2,50 ευρώ. Σα να λέμε, 20 ευρώ το κιλό. Αλλά ποιος θα πάρει 1 κιλό κεράσια; Χούφτες-χούφτες τα παίρνουμε, και τα τρώμε ένα-ένα, για να φτουράνε. Ολόκληρο Aτλαντικό διασχίσαν μέχρι να φτάσουν εδώ, να μην τα ευχαριστηθούμε;

Το διαδίκτυο μας φέρνει πιο κοντά

Ακούω συχνά-πυκνά ότι το διαδίκτυο οδηγεί στην αποξένωση, ότι οι φιλίες μέσω ίντερνετ είναι επίφοβες και πλαστές, ότι η πραγματική ζωή είναι η τρισδιάστατη και άλλα τέτοια, τα οποία τα ακούω βερεσέ γιατί απ' όσο μπορώ να καταλάβω τα λένε κυρίως τρεις κατηγορίες ατόμων: αυτοί που στα 30 τους έχουν ακόμα τους ίδιους φίλους που είχαν στο σχολείο, αυτοί που δεν ξέρουν τι εστί διαδίκτυο, και αυτοί που βλέπουν το διαδίκτυο ως ευκαιρία να ικανοποιήσουν το φετίχ της ανωνυμίας κοροϊδεύοντας αγνώστους.

Έχω πολλά παραδείγματα στο μυαλό μου που δείχνουν ότι το διαδίκτυο όχι μόνο δεν μας αποξενώνει, αλλά αν το χρησιμοποιήσουμε σωστά, μπορεί να μας φέρει κοντά με ανθρώπους που δεν θα είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε με άλλο τρόπο. Θα σας πω το πιο πρόσφατο, που συνέβει μόλις το περασμένο τριήμερο.

Στο Όσλο είχαμε πάει άλλη μια φορά, πέρσυ, πάλι για τριήμερο. Τότε το είχαμε επιλέξει επειδή μας αρέσει η Σκανδιναβία και τα εισιτήρια για Στοκχόλμη ήταν πανάκριβα (γ*μώ τα κριτήρια, δεν μπορείτε να πείτε), και δεν είχαμε την παραμικρή ιδέα πού θα πηγαίναμε, τι θα βλέπαμε, και τι θα μπορούσαμε να κάνουμε. Γενικά για το Όσλο δεν είναι και τόσο εύκολο να βρεις πληροφορίες, γιατί δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε δημοφιλής προορισμός. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο βρήκα έναν Νορβηγό, ας τον πούμε Erik, σε ένα ταξιδιωτικό φόρουμ, ο οποίος προσφέρθηκε να μου στείλει πληροφορίες μέσω ημέιλ. Του έδωσα ένα ημέιλ που έχω για τέτοιες περιπτώσεις και σκέφτηκα πως ό,τι και να μου στείλει χρήσιμο θα είναι (κι αν είναι μαλάκας ή ψάχνει για ερωτηλίκια, τι είχα τι έχασα). Ο Erik όμως αποδείχτηκε άκρως σοβαρό άτομο, μου έστειλε τις πληροφορίες και μάλιστα πρότεινε αν ήθελα να συναντηθούμε στο Όσλο. Για να πω την αλήθεια δεν καιγόμουνα, γιατί πού τον ήξερα για να τον συναντήσω, αλλά τελικά βόλεψαν οι συγκυρίες και έτυχε να λείπει το συγκεκριμένο σαββατοκύριακο που θα πηγαίναμε εμείς, οπότε βγήκαμε από τη δύσκολη θέση.

Τρεις μέρες πριν φύγουμε, κι ενώ ετοιμαζόταν κι αυτός να φύγει διακοπές, μου έστειλε ένα ακόμα, αυτή τη φορά δισέλιδο, ημέιλ με λεπτομερείς και επίκαιρες πληροφορίες, από το ποια είναι τα καλύτερα μουσεία, μέχρι πού να πάμε για φαγητό, πού να βρούμε φτηνά CD, και τι ρούχα να πάρουμε μαζί μας. Τόσο ακριβείς ήταν οι οδηγίες του, που αφήσαμε τον ταξιδιωτικό οδηγό στο σπίτι και γυρίσαμε το Όσλο με το ημέιλ του Έρικ στο χέρι. Μέχρι και τα κλεμμένα του Μουνκ μπορέσαμε να δούμε σε μια ειδική ολιγοήμερη έκθεση που συνέπεσε με την παραμονή μας στο Όσλο - κάτι που αποκλείεται να ανακαλύπταμε μόνοι μας (και όχι μόνο γιατί εγώ τουλάχιστον δεν ήξερα καν ότι είχαν κλαπεί, ή ότι ο Μουνκ ήταν Νορβηγός).

Από τότε κρατήσαμε μια στοιχειώδη επαφή μέσω ημέιλ, και όταν του είπα στα μέσα του περασμένου μήνα ότι θα ξαναερχόμασταν στο Όσλο, όχι μόνο μου έστειλε καινούριες πληροφορίες για αξιοθέατα και εκδρομές, αλλά προσφέρθηκε να μας συναντήσει και να μας συνοδέψει. Ό,τι και να σας πω είναι λίγο. Αυτός ο άνθρωπος, που στην ουσία είναι ένας άγνωστος, μας έβγαλε για φαγητό το πρώτο βράδυ σε ένα πολύ ωραίο (και τσιμπημένο) εστιατόριο, και τις επόμενες δυο μέρες ήρθε μαζί μας σε εκδρομές και εξορμήσεις. Εκτός του ότι είναι άλλο πράγμα να έχεις μαζί σου έναν ντόπιο που μιλάει τη γλώσσα και μπορεί να σου λύσει όλες τις μικρές απορίες σου (γιατί βάφουν κόκκινα τα σπίτια; τι να προτιμήσω από το μενού; πώς προφέρεται το Drøbak; και άλλα τέτοια) είναι πολύ πιο ευχάριστο να έχεις παρέα, και μάλιστα παρέα που ξέρει πού πάει και τι κάνει, αντί να περιφέρεσαι τουρίστας από μουσείο σε μουσείο μαζί με τα γκρουπ των Γιαπωνέζων.

Και αποδείχτηκε ωραία παρέα ο Erik, τόσο που τώρα πλέον τον μετράμε για φίλο, και όχι για έναν Νορβηγό που βρήκε η Σοφία στο ίντερνετ.

Στο παραλίγο της αντοχής

Είμαι από τους ανθρώπους που ενώ τους αρέσουν πολύ τα ταξίδια, δεν τους αρέσει καθόλου να ταξιδεύουν. Δεν μου αρέσουν τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, τα ΚΤΕΛ, οι σιδηροδρομικοί σταθμοί. Η πτήση, η διαδρομή με το λεωφορείο ή το τραίνο είναι απλά ένα αναγκαίο κακό. Το καράβι κάπως το αντέχω, όταν είναι καλοκαίρι και μπορώ να βγω στο κατάστρωμα για βόλτες και ηλιοθεραπεία. Τα υπόλοιπα μέσα συγκοινωνίας απλά τα ανέχομαι μέχρι να προοδεύσει η τεχνολογία και να μπορούμε να μεταφερόμαστε στον προορισμό μας στιγμιαία, όπως κάνουν στο Star Trek.

Για τον λόγο αυτό, ποτέ δεν πηγαίνω σε λιμάνι, αεροδρόμιο ή σταθμό νωρίτερα από όσο ακριβώς χρειάζεται για να μπω στο όποιο μέσο μεταφοράς και να φύγω. Ειδικά με τα αεροπλάνα, από τότε που εφευρέθηκε το online check-in, κι επειδή συνήθως ταξιδεύω μόνο με χειραποσκευές, είναι ζήτημα αν θα φτάσω στο αεροδρόμιο περισσότερο από 1 ώρα πριν την αναχώρηση. Το τρυκ βέβαια είναι να φτάσεις μισή ώρα πριν, γιατί έχεις τις περισσότερες πιθανότητες για upgrade, ειδικά αν η πτήση είναι γεμάτη. Το κατάφερα μια φορά με Ολυμπιακή και ταξίδεψα business class Αθήνα-Λονδίνο. Πολύ καλή φάση, αλλά δύσκολο να το συγχρονίσεις ώστε να σου κάνουν upgrade αντί να σου δώσουν την τελευταία θέση πίσω-πίσω δίπλα στις τουαλέτες, που δεν μπορείς καν να κατεβάσεις την πλάτη και κάθεσαι σε όλη τη διαδρομή σα να έχεις καταπιεί παλούκι. Τα προσωπικά μου ρεκόρ στις γρήγορες αναχωρήσεις είναι: 1 λεπτό πριν φύγει τραίνο (το προλάβαμε), 15 λεπτά πριν φύγει αεροπλάνο (κι αυτό το προλάβαμε), 2 λεπτά αφού έφυγε το πλοίο (κι αυτό, γιατί μας είδαν που τρέχαμε σαν τρελοί στην προβλήτα και γύρισαν στο λιμάνι να μας πάρουν, να 'ναι καλά οι άνθρωποι).

Τόσα χρόνια που ταξιδεύω έχω φτάσει στο συμπέρασμα ότι είναι πραγματικά *πολύ δύσκολο* να χάσεις αεροπλάνο. Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Στην πραγματικότητα είναι πολύ κατορθωτό, αρκεί να υπάρχουν κάποιες βασικές προϋποθέσεις.

1. Για την μεταφορά σου στο αεροδρόμιο, μην επιλέξεις μέσο μαζικής μεταφοράς που λίγο-πολύ πάει στην ώρα του (π.χ. τραίνο/μετρό), αλλά αυτοκίνητο, καθότι μόνο το αυτοκίνητο μπορεί να κολλήσει αποτελεσματικά στην κίνηση.

2. Να ταξιδεύεις σε μέρα και ώρα αιχμής, π.χ. μεσημέρι Σαββάτου πριν από Δευτέρα-αργία.

3. Να δεχθείς να σε πάει στο αεροδρόμιο όχι επαγγελματίας οδηγός ταξί, αλλά φίλος/η που οδηγάει λες και δίνει εξετάσεις για δίπλωμα, κοινώς όπου δούμε κίτρινο φανάρι σταματάμε, τηρούμε τους κανόνες προτεραιότητας, δεν χρησιμοποιούμε άσκοπα την κόρνα μας κ.λπ.

4. Όταν είσαι ακόμα στο σπίτι και βλέπεις ότι γύρω σου όλοι σέρνονται λες και ετοιμάζονται για ψώνια και όχι να σε πάνε στο αεροδρόμιο, μην τους βάλεις τις φωνές (εμπρός καλά μου νιάτα) αλλά να σκέφτεσαι, εντάξει μωρέ, έχουμε καιρό ακόμα...

Αυτές τις τέσσερις βασικές προϋποθέσεις πληρούσαμε το Σάββατο το πρωί, όταν ξεκινήσαμε για το αεροδρόμιο με καθυστέρηση περίπου μισής ώρας μέχρι να τελειώσει ο ένας τον καφέ του, να καπνίσει η άλλη το τσιγάρο της, να πάει το τρίτος τουαλέττα. Ο καθένας με το πάσο του, σα να μην υπήρχε βιασύνη.

Άντε και ξεκινάμε με τα πολλά. Αντί να βγούμε από το πάρκιν και να φύγουμε αμέσως, ασχολούμαστε τρία άτομα (συν η οδηγός, που κανονικά θα έπρεπε να ΟΔΗΓΑΕΙ γιατί δεν ξέρω αν σας το είπα, είχαμε και μια πτήση να προλάβουμε) με το Τom Tom, δηλαδή το μηχανάκι που μας δείχνει τη διαδρομή - πώς ανάβει, πώς το προγραμματίζουμε, πού πάμε, ποιοί είμαστε κ.λπ. Τα νεύρα μου αρχίζουν να τεντώνουν, αλλά δεν λέω τίποτα. Όταν με το καλό μπαίνουμε στον κεντρικό δρόμο και βρίσκουμε κίνηση, 3 στους 4 μένουν έκθαμβοι "πω πω έχει κίνηση". Δεδομένου ότι ήταν αρχή τριήμερου, δεν ξέρω τι ακριβώς περίμεναν ότι θα βρουν. Άδειους δρόμους; Τεσπά, το προσπερνώ κι αυτό.

Αν ήταν μόνο η κίνηση δεν θα υπήρχε πρόβλημα, αλλά πέσαμε και πάνω σε έργα. Γιατί στο Λονδίνο βρίσκουν ευκαιρία κάθε φορά που είναι αργία, και ειδικά τριήμερο, να κάνουν έργα στους δρόμους. Σου λέει τρώνε που τρώνε το αγγούρι λόγω κίνησης, τι ψυχή έχει λίγη ταλαιπωρία παραπάνω; Κι αν ήταν μόνο τα έργα, πάλι δεν θα υπήρχε πρόβλημα, αλλά όπως σας είπα, είχαμε οδηγό από τους λίγους. Τόση ήταν η κίνηση που κάναμε σχεδόν δύο ώρες να πάμε στο αεροδρόμιο (μια διαδρομή που συνήθως είναι 50-55 λεπτά) και σε όλο αυτό το διάστημα πέρασε μόνο ένα κίτρινο φανάρι, κι αυτό μόνο επειδή φωνάζαμε όλοι μαζί "πέρνα το, πέρνα το". Δύο ώρες στους δρόμους, με κίνδυνο να χάσουμε το αεροπλάνο, και δεν υπερβήκαμε *ούτε μια φορά* το όριο ταχύτητας. Αν σας πω ότι είχα φτάσει στα όρια της αντοχής μου, θα είναι λίγο. Γιατί τον ταξιτζή, άμα σε συχτιρίσει πολύ του ρίχνεις κι ένα βρισίδι άμα λάχει, τον φίλο όμως (που σου κάνει χάρη, γιατί τα ταξί στο Λονδίνο είναι απλησίαστα) δεν μπορείς να του βάλεις τις φωνές επειδή δεν παραβαίνει τον ΚΟΚ για να μην χάσεις το αεροπλάνο.

Μαζέψαμε τη γλώσσα μας, κάναμε τους άνετους και το χάσαμε το σκασμένο. Γιατί παρόλο που μπήκαμε στο αεροδρόμιο 15 λεπτά πριν την ώρα αναχώρησης, και με σβελτάδα που θα ζήλευε κι ο Κεντέρης φτάσαμε στην πύλη μέσα σε 5 λεπτά, την είχαν ήδη κλείσει. Μετά μάθαμε τον λόγο: δεν είχε φυσούνα, το αεροπλάνο ήταν μακριά από την πύλη κι έπρεπε να πάμε με λεωφορείο, το οποίο σιγά που θα μας περίμενε. Φυσικά (ω σοφέ Μέρφυ) η πτήση δεν είχε καθυστέρηση, γιατί αν είχε έστω και 10 λεπτά καθυστέρηση, μπορεί να την προλαβαίναμε. Το οποίο είναι μεγάλη γκαντεμιά, γιατί ταξιδεύω συχνά με British Airways και ούτε θυμάμαι την τελευταία φορά που πτήση έφυγε στην ώρα της.

Έτσι που λέτε έχασα για πρώτη (και ελπίζω τελευταία) φορά αεροπλάνο. Το γαμώτο είναι ότι για πρώτη φορά είχα προνοήσει να κλείσω θέσεις μπροστά-μπροστά, εκεί που τελειώνει η διακεκριμένη θέση και για 1-2 σειρές τα καθίσματα της οικονομικής είναι πιο ευρύχωρα. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά όταν φτάσεις στον προορισμό σου βγαίνεις από τους πρώτους, το οποίο είναι πολύ σημαντικό στο Όσλο, γιατί το αεροδρόμιο είναι στενό και μακρύ (όπως το Ελ. Βενιζέλος, αλλά πιο στενό και πιο μακρύ) και το αεροπλάνο σταματάει στο ακριβώς απέναντι σημείο από εκεί που φεύγει το τραίνο για το κέντρο της πόλης. Επίσης είναι σημαντικό να είσαι από τους πρώτους στη σειρά για τον έλεγχο διαβατηρίων, γιατί στη Νορβηγία δεν τους πολυ-αρέσουν οι ξένοι, οπότε έτσι και βρεθείς πίσω από μη-Ευρωπαίο και δη μαυριδερό, καλό είναι να έχεις υπομονή αγίου. Άμα βρεθείς πίσω από πολλούς μαυριδερούς μη-Ευρωπαίους, καλύτερα να κάνεις στην άκρη και να ασχοληθείς με κάτι άλλο, π.χ. να παίξεις 1-2 παρτίδες Tetris, γιατί έτσι κι αλλιώς το τεταρτάκι θα το φας στην αναμονή.

Εμείς όμως δεν είμασταν στο Όσλο, ούτε καν στο αεροπλάνο για Όσλο, είμασταν (ακόμα) στο Heathrow. Μετά από έναν μίνι καυγά επί τόπου για το ποιος είχε την φαεινή ιδέα να έρθουμε στο αεροδρόμιο με αυτοκίνητο, να φύγουμε τόσο αργά από το σπίτι, να δεχτούμε να μας πάει η οδηγός-υπόδειγμα που δεν είναι και Λονδρέζα (γιατί οι Λονδρέζοι οδηγούν λίγο πιο ... ελεύθερα, καθότι αν οδηγούσαν όπως λέει ο ΚΟΚ δεν θα έφταναν ποτέ στον προορισμό τους), αφού λοιπόν συζητήσαμε σε έντονο ύφος τα λεπτά αυτά θέματα, πήραμε βαθιές ανάσες, και πήγαμε στο Flight Connections να κλαφτούμε. Μας άλλαξαν τα εισιτήρια χωρίς πολλά-πολλά και τελικά φύγαμε με την επόμενη πτήση 3.5 και κάτι ώρες αργότερα. Αν το είχα φανταστεί ότι θα περνούσα τόσες ώρες κλεισμένη μέσα στο αεροδρόμιο, μπορεί να μην είχα ξεκινήσει από το σπίτι. Τελικά παρηγορήθηκα αγοράζοντας ένα καινούριο ζευγάρι παπούτσια στα Duty Free. Χεχε.

Περιττό να σας πω ότι στην καινούρια πτήση μας έδωσαν θέσεις 2 σειρές πριν την ουρά του αεροπλάνου. Όχι που θα τη γλιτώναμε.

Επιτέλους Παρασκευή

Αυτή η εβδομάδα που μας πέρασε ήταν πολύ περίεργη. Κατ' αρχήν δεν είχα όρεξη για δουλειά. Έκανε κουφόβραση, και ήμουν συνέχεια σαν κοτόπουλο. Τη Δευτέρα το πρωί ξύπνησα και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν μήπως ήταν καλύτερα να πάρω τηλέφωνο το αφεντικό και να κάνω την άρρωστη. Αυτό είναι πολύ, μα πάρα πολύ άσχημη ένδειξη. Τελικά έδειξα επαγγελματισμό και ανωτερότητα και πήγα στη δουλειά κανονικά. Η Δευτέρα και η Τρίτη πέρασαν σχετικά εύκολα. Η Τετάρτη ήταν ατελείωτη. Είχα μια πολύ σημαντική αναφορά να γράψω μέχρι την Παρασκευή. Σημαντική μεν, δυο ώρες δουλειάς δε. Θα μπορούσα να τη γράψω από την Τετάρτη και να ξεμπερδεύω. ΑΝ είχα όρεξη (που ΔΕΝ είχα). Ήρθε και το αφεντικό (που σπάνια βγαίνει από το γραφείο του) και με ρώτησε πώς πάει και αν θα την έχω έτοιμη νωρίτερα. Την δουλεύω ακόμα, του λέω. Τι να του πω, βαριέμαι να ασχοληθώ και χαζολογάω στο διαδίκτυο; Δεν λέγονται τέτοια πράγματα στο αφεντικό. Την Πέμπτη είχα δύο συνεδριάσεις που κανονικά θα κρατούσαν όλη μέρα. Αναβλήθηκαν και οι δύο λόγω των προβλημάτων με τις συγκοινωνίες, γιατί είχαμε πολύ κόσμο που θα ερχόταν από μακριά. Βρέθηκα με μια ακόμα πιο ατελείωτη μέρα μπροστά μου, αλλά η διάθεσή μου να ασχοληθώ με την αναφορά δεν μεγάλωσε. Το αφεντικό ξαναρώτησε. Την έχω σχεδόν έτοιμη, του λέω, αλλά θέλω να την τσεκάρω. Παρασκευή πρωί θα την έχεις σίγουρα. Δεν ξέρω αν με πίστεψε. Δεν φάνηκε ενθουσιασμένος, αλλά δεν είπε τίποτα. Έπαιξα 3 παρτίδες Tetris στο iPod, αλλά δεν κατάφερα να καταρρίψω το προηγούμενο ρεκόρ μου των 63844 πόντων. Έφτασα κοντά όμως (λίγο πάνω από 55000). Καλά είναι. Σήμερα σκίστηκα το πρωί να τελειώσω την αναφορά και την υπόλοιπη μέρα ασχολήθηκα με τα μικρά που είχαν μείνει στη μέση από τις προηγούμενες μέρες. Το μεσημέρι έκανα μεγάλο διάλειμμα και πήγα για ψώνια στην Oxford Street (πώς λέμε Ερμού αλλά στο πολλαπλάσιο). Στα Boots (βλ. Hondos Centre) είχε μια τεράστια ουρά από γυναίκες (και άντρες) που περίμεναν να αγοράσουν μια καινούρια θαυματουργή κρέμα προσώπου η οποία, λένε, κόβει πολλά χρόνια. Το κυνήγι της αιώνιας νεότητας σε όλο του το μεγαλείο. Κάνει ακόμα πολλή ζέστη. Από μέρες έλεγαν ότι σήμερα θα βρέξει, αλλά δεν είδαμε ούτε μια τόση δα σταγονίτσα. Ο καιρός θα χαλάσει από Δευτέρα, τουλάχιστον έτσι λένε οι ειδήσεις. Η οποία Δευτέρα είναι αργία. Είναι το δεύτερο τριήμερο του Μαΐου. Επιτέλους να κάνουμε λίγο ρηλάξ. Όλο αυτό το καθισιό σε ώρα εργασίας με έχει κουράσει. Έχω βάλει να ψήσω καλαμπόκια και το σπίτι μυρίζει σαν ελληνικό καλοκαίρι. Πίνω το δεύτερο ποτήρι Pimms κι έχω αρχίσει να γίνομαι λιώμα. Πίνω σπάνια και όταν πίνω με πιάνει. Γράφω μπουρδουκλωμένα γιατί το μυαλό μου έχει νερουλιάσει από το τζιν.

Είναι ωραία η αίσθηση της Παρασκευής όταν μπροστά σου απλώνεται τριήμερο :-)

Ποδοσφαιρικά παρατράγουδα

Λοιπόν ποσώς δεν μας πήραξε που η Liverpool έχασε χθες. Το θέμα της ημέρας (για όσους ασχολούνται με τα ποδοσφαιρικά) είναι ποιος έφταιγε για τα επεισόδια στην Αθήνα. Δεν ξέρω αν ασχολήθηκαν στην Ελλάδα οι ειδήσεις, αλλά απ' ό,τι λένε εδώ τα ΜΜΕ, αρκετοί οπαδοί της Liverpool που είχαν εισιτήρια δεν κατάφεραν να παρακολουθήσουν τον αγώνα, γιατί πρόλαβαν και μπήκαν μέσα άλλοι με πλαστά εισιτήρια ή και χωρίς καθόλου εισιτήρια. Οι απόψεις για το ποιος φταίει διίστανται. Οι μισοί λένε ότι φταίνε οι ίδιοι οι οπαδοί της Liverpool (οι οποίοι στην Αγγλία έχουν φήμη ανεγκέφαλων). Οι άλλοι μισοί υποστηρίζουν ότι το λάθος είναι της UEFA και της Ελληνικής Αστυνομίας, που δεν κατάφερε να κρατήσει τους οπαδούς σε τάξη. Βέβαια οι περισσότεροι, και η ίδια η UEFA, υποστηρίζουν ότι οι Έλληνες αστυνομικοί έκαναν ό,τι καλύτερο και μάλιστα επαινούν τις αρχές για το γεγονός ότι δεν υπήρξαν θύματα, παρόλο το ποδοπάτημα. Οι οπαδοί της Liverpool διαφωνούν, αλλά ποιός τους ****** αυτούς;

Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα στην ιστοσελίδα του BBC. Δέστε και αυτή την φωτογραφία από το Trekearth, αν και όσοι είσαστε Αθήνα ίσως αυτά να τα είδατε κι από κοντά.

Κατά τ' άλλα, έχουμε πολλή ζέστη και πολλή υγρασία, που είναι ο χειρότερος συνδιασμός. Αύριο θα έχουμε και βροχή. Σαν να είμαστε στη ζούγκλα ένα πράγμα...

Καιγόμαστε!

Ξανάπιασαν ζέστες. Ξαφνικά και πολύ δυναμικά. Το οποίο είναι καλό, γιατί είναι πλέον καλοκαίρι. Τραπεζάκια έξω, αμάνικα μπλουζάκια και πέδιλα έκαναν την εμφάνισή τους στο πι και φι. Τα πάρκα γέμισαν κόσμο. Γουστάρω πολύ. Κι ας πήγαμε θέατρο απόψε και κοντέψαμε να αποβλακωθούμε στην αποπνικτική ατμόσφαιρα της αίθουσας. Κι ας λιώνουμε κάθε φορά που μπαίνουμε στον υπόγειο. Αύριο, λέει, θα ανέβει κι άλλο η θερμοκρασία. Αμήν.

Καιγόμαστε όμως *και* κυριολεκτικά. Πριν 2 μέρες κάηκε το καράβι Cutty Sark, μάλλον από εμπρησμό. Σήμερα έπιασε φωτιά ένα συνεργείο αυτοκινήτων κοντά σε σιδηροδρομικές γραμμές, με αποτέλεσμα να μην έχουμε τρένα από τις 10 το πρωί και μετά. Το ίδιο σκηνικό είχε παίξει και πριν από ένα μήνα, με μια άλλη φωτιά επίσης σε συνεργείο αυτοκινήτων.

Βρε μήπως μας έχουν ματιάσει; Φτου φτου σκόρδα!

Φάτε μάτια ψάρια

Αν σας αρέσει να βλέπετε φωτογραφίες από ξένα μέρη, σας προτίνω την ιστοσελίδα http://www.trekearth.com/ όπου επαγγελματίες και ερασιτέχνες φωτογράφοι από όλο τον κόσμο δημοσιεύουν φωτογραφίες τους (Κλέαρχεεεεεεεε ακούς? Βάλε κι εκεί καμιά φωτό σου να υποφέρει κανένας άλλος. Αρκετά σκάσαμε εμείς!).

To μότο της ιστοσελίδας είναι learning about the world through photography. Τα θέματα είναι κυρίως μνημεία, φύση και άνθρωποι. Υπάρχουν φωτογραφίες σχεδόν από κάθε μέρος της γης, συνήθως με μια μικρή λεζάντα που επεξηγεί τι εννοεί ο φωτογράφος. Οι περισσότερες είναι πολύ όμορφες - μερικές είναι πραγματικά εξαιρετικές.

Θα χαζέψτε, σας το εγγυώμαι. Αφήστε που θα γλιτώσετε ένα σωρό λεφτά από ταξίδια ;-)

Ελβετίας αποτέλειωμα

Για όσους ενδιαφέρονται ακόμα, μερικά τελευταία σχόλια και φωτογραφίες από την Ζυρίχη.

Για όσους βαρέθηκαν να διαβάζουν και να βλέπουν Ελβετία, σας υπόσχομαι ότι αυτές είναι οι τελευταίες.

Η πρώτη φωτογραφία που έβγαλα φτάνοντας στη Ζυρίχη. Είναι τα παρκαρισμένα ποδήλατα έξω από τον σιδηροδρομικό σταθμό. Εκείνο που μου τράβηξε την προσοχή δεν ήταν μόνο ο μεγάλος αριθμός των ποδηλάτων (στην Αγγλία, όπως και στην Ελλάδα, δεν κυκλοφορούν πολλά ποδήλατα, οπότε μου κάνουν εντύπωση όταν τα βλέπω σε άλλες χώρες) αλλά και το μπουκάλι της μπύρας που ήταν πεταμένο στο δρόμο. Τσκ τσκ τσκ. Μάλιστα όταν περάσαμε από το ίδιο σημείο 2-3 ώρες αργότερα, το μπουκάλι ήταν ακόμα εκεί. Διπλό τσκ τσκ τσκ.

Ένα από τα πιο τουριστικά σημεία της Ζυρίχης, η παλιά πόλη με τα πολύχρωμα σπίτια και τα πλακόστρωτα δρομάκια. Αν προσέξετε το ζευγάρι στα αριστερά (ο ένας κρατάει την ομπρέλα, η άλλη τραβάει την φωτογραφία) κάπως έτσι είμασταν κι εμείς. Αν δεν έβρεχε τόσο πολύ θα είχα τραβήξει πολύ περισσότερες και καλύτερες φωτογραφίες, γιατί η περιοχή αυτή είναι πάρα πολύ όμορφη.

Τα πάντα ρει, και στην Ζυρίχη! Πού να ήξερε ο Ηράκλειτος ότι θα γινόταν μπουτίκ στις όχθες του ποταμού Limmat...

Δύο φωτογραφίες από μαγαζί με σουβενίρ. Ρολόγια-κούκοι, αγελαδίτσες και αυτά τα περίεργα πλαστικά κουκλάκια που βρίσκεις στα τουριστικά μαγαζιά όλων των γερμανόφωνων χωρών ντυμένα με τις παραδοσιακές φορεσιές της περιοχής. Στο βάθος αριστερά διακρίνονται τα κουκλάκια Χάιντι και Πήτερ (με τα πράσινα καπελάκια), τα οποία με απογοήτευσαν λίγο γιατί η Χάιντι ήταν ξανθιά και μακρυμαλλούσα, όχι καστανή με κοντά μαλλιά, όπως την έβλεπα μικρή στα κινούμενα σχέδια. Δεν αγόρασα ρολόγια, ούτε κουκλάκια. Γενικώς σπάνια αγοράζω σουβενίρ, εκτός αν κάτι μου αρέσει ιδιαίτερα. Από το κάθε μέρος που πάω παίρνω καρτ-ποστάλ και 1 σφηνακοπότηρο για τη συλλογή μου, και τα υπόλοιπα σουβενίρ απλά τα φωτογραφίζω ως ενθύμιο.

Η βιτρίνα ενός μαγαζιού στην περιοχή Niederdorf (αυτή με τα πλακόστρωτα που λέγαμε) που πουλάει ελαιόλαδο και άλλες Μεσογειακές σπεσιαλιτέ, όπως ελιές, ιταλικά κριτσίνια, λιαστές ντομάτες κ.λπ. Στην βιτρίνα βλέπετε αντικατοπτρισμό από ένα τραπεζάκι και 2 καρέκλες που έχουν απέξω, τον ποταμό Limmat και την απέναντι όχθη στο βάθος.

Ελαφάκια στο Rapperswil, στο πάρκο πίσω από το κάστρο.

Ένα από τα ζωγραφιστά σπίτια στο Rapperswil. Τέτοια σπίτια με νωπογραφίες υπάρχουν σε όλη την περιοχή και μερικά από τα πιο ωραία είναι στην Λουκέρνη (Luzern), μία ώρα με τρένο από την Ζυρίχη. Παρεπιπτόντως, αν σας κάτσει κανένα ταξιδάκι προς Λουκέρνη, μην πείτε όχι. Κατά τη γνώμη μου είναι η πιο εντυπωσιακή πόλη της Ελβετίας.

Κάτι που ξέχασα να σας πω στο μαραθώνιο ποστ περί Ελβετίας είναι ότι υπάρχουν παντού σημαίες. Στα λεωφορεία, στους δρόμους, στα δημόσια κτίρια, στα μαγαζιά. 365 μέρες 25η Μαρτίου ένα πράγμα. Με τόσες φυλές και γλώσσες ανακατεμένες, ίσως φοβούνται μήπως ξεχάσουν ποιοί είναι. Μέχρι και τα αυτοκίνητα έχουν μικρές σημαιούλες του καντονιού πάνω στις πινακίδες τους. Η σημαία του καντονιού της Ζυρίχης είναι χωρισμένη διαγωνίως σε δύο μέρη - το ένα είναι άσπρο και το άλλο μπλε ραφ. Στην φωτογραφία αυτή ίσως διακρίνετε τα σημαιάκια στο τραμ (αριστερά από το 7) και τις σημαίες έξω από το κτίριο του σιδηροδρομικού σταθμού στο βάθος. Κάντε κλίκ για να μεγαλώσει η φωτογραφία, γιατί στο μικρό μέγεθος μάλλον δεν θα δείτε τίποτα.

Μέσα στον σιδηροδρομικό σταθμό, ο "Φύλακας Άγγελος" είναι έργο της Γαλλίδας γλύπτριας Νiki de Saint Phalle. Όσοι έχετε πάει στο Beaubourg στο Παρίσι, θα αναγνωρίσετε το στυλ της, καθώς η ίδια έχει φτιάξει πολλά από τα αγάλματα στο συντριβάνι Stravinsky έξω από το Κέντρο Pompidou.

Τεράστια και πολύ εντυπωσιακή διαφήμιση του ΙΚΕΑ μέσα στον σιδηροδρομικό σταθμό. Τα πανιά αυτά είναι όλα τα διαφορετικά υφάσματα που μπορεί να βρει κανείς στο ΙΚΕΑ. Ή κάνεις διαφήμιση ή δεν κάνεις.

Δεν μπορούσα να μην απαθανατίσω τις βιτρίνες των ζαχαροπλαστείων. Το συγκεκριμένο λέγεται Sprüngli, και είναι από τις πιο γνωστές αλυσίδες στην Ζυρίχη. Φημίζεται δε για κάτι γλυκάκια που λέγονται Luxemburgerli και τα οποία δεν πρέπει να έχουν καμία σχέση με Λουξεμβούργο (αλλά στο Λουξεμβούργο δεν με έχει φέρει ο δρόμος, οπότε δεν μπορώ να αποφανθώ μετά βεβαιότητας).

Και τέλος, σοκολάτες! Συγκεκριμένα, η βιτρίνα του σοκολατοποιίου Merkur, μια άλλη μεγάλη αλυσίδα σοκολατο-ζαχαροπλαστείων που ξεκίνησε από την Βέρνη και έχει επεκταθεί σε ολόκληρη την Ελβετία. Φημίζονται για τις πλακέτες σοκολάτας που βλέπετε στην φωτογραφία, πάντως εμείς αγοράσαμε κάτι γλυκάκια-μπουκίτσες που τα λένε Dobolini, τα οποία είναι καινούριο προϊόν - τόσο καινούριο που το είχαν σε ταψάκια και μπορούσες να πάρεις όσα ήθελες για να δοκιμάσεις. Περιττό να σας πω ότι γύρω από τα ταψάκια ήταν μαζεμένοι καμιά 10αριά (κυρίως) τουρίστες (αλλά) και ντόπιοι και έτρωγαν dobolin-άκια το ένα πίσω από το άλλο. Με 6 διαφορετικές γεύσεις, προφανώς επιβάλλεται να φας τουλάχιστον 12 (δύο φορές την κάθε γεύση) για να αποφασίσεις ποια να αγοράσεις ;-)

Αυτές είναι όλες οι πιο αξιόλογες (και μερικές όχι τόσο αξιόλογες) φωτογραφίες που τράβηξα στην Ζυρίχη. Όποιος θέλει να δει κι άλλες, σας συστήνω την ιστοσελίδα Trekearth.com, η οποία αυτή τη στιγμή δεν μου φορτώνει, αλλά θα σας βάλω τον υπερσύνδεσμο σε χωριστό ποστ με την πρώτη ευκαιρία.

Ελβετικό φωτορεπορτάζ

Γκραφίτι σε σταθμό τρένου. Στο βάθος η λίμνη της Ζυρίχης.

Ελβετική ακρίβεια στα ρολόγια του σταθμού.

ΑΤΜ δεν δυσκολευτήκαμε να βρούμε πάντως ;-)

Ένα ουράνιο τόξο στην τσέπη μας. Πω πω κουδούνια!!

Στα αριστερά διακρίνεται οικιακός λαχανόκηπος.

Περίπτερο του ΕΟΤ στον σιδηροδρομικό σταθμό.

Είσοδος πυρηνικού καταφυγίου στο υπόγειο πολυκατοικίας.

Περί Ελβετίας, Ελβετών και γενικώς

Μερικά πράγματα που (ίσως) δεν ξέρετε για την Ελβετία και που (ενδεχομένως) σας ενδιαφέρει να μάθετε:

Μου βγήκε λίγο μεγάλο το κείμενο. Ελπίζω να αντέξετε μέχρι το τέλος.

H επίσημη ονομασία της Ελβετίας είναι Schweiz - Suisse - Svizzera - Svizra και Confederatio Helvetica (Ελβετική Ομοσπονδία), εξού και τα αρχικά CH στα Ελβετικά αυτοκίνητα. Είναι συνομοσπονδία 26 ημι-αυτόνομων καντονιών, που το καθένα έχει δική του σημαία και διοίκηση. Το καντόνι της Ζυρίχης είναι το μεγαλύτερο με 1 και κάτι εκατομμύρια κατοίκους. Το πιο μίνι καντόνι έχει μόνο 15.000 κατοίκους (εγώ, 10 φίλοι μου και η σημαία μας). Κάθε καντόνι έχει δικό του σύνταγμα, νομοθετικό σώμα, κυβέρνηση και δικαστήρια. Οι καντονικές κυβερνήσεις αποτελούνται από 5-7 μέλη και οι αντιπρόσωποί τους σχηματίζουν το κεντρικό ομοσπονδιακό συμβούλιο, που ο πρόεδρός του είναι και πρόεδρος της ομοσπονδιακής δημοκρατίας. Το κάθε καντόνι κάνει δικές του εκλογές, ενώ συνηθίζονται πολύ τα δημοψηφίσματα, ενίοτε για ψύλλου πήδημα. Π.χ. μπορεί να ψηφίσουν για το αν θα φτιαχτεί νέος αυτοκινητόδρομος μεταξύ αυτού και του άλλου χωριού, ή αν θα γίνει νέο νοσοκομείο στην τάδε κωμόπολη.

Η Ελβετία είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που έχει άμεση δημοκρατία (direct democracy). Τα δημοψηφίσματα δίνουν και παίρνουν, αφού ο κάθε πολίτης μπορεί να θέσει ένστανση εναντίον κάθε καινούριου νόμου, εφόσον μαζέψει 50.000 υπογραφές διαμαρτυρίας μέσα σε 100 μέρες από την ψήφιση του νόμου στη βουλή. Αν τα καταφέρει, ακολουθεί δημοψήφισμα στο οποίο αποφασίζεται με απλή πλειοψηφία αν ο νόμος θα γίνει δεκτός ή όχι. Οι Ελβετοί πάνε στις κάλπες 10, 15, 20 φορές το χρόνο. Όχι όλοι όμως, γιατί η αποχή φτάνει μέχρι και 60%, παρόλο που μπορείς να ψηφίσεις δι’ αλληλογραφίας και μερικές φορές ακόμα και μέσω ίντερνετ (e-voting).

Επίσημες γλώσσες είναι τα Γερμανικά, τα Γαλλικά, τα Ιταλικά και τα Ραιτορομανικά (που μιλιούνται σε ένα μικρό καντόνι κοντά στα σύνορα με την Ιταλία). Η σημαία της Ελβετίας είναι ένας άσπρος σταυρός σε κόκκινο φόντο. Το σύμβολο του Ερυθρού Σταυρού είναι αντιστροφή της ελβετικής σημαίας (κόκκινος σταυρός σε άσπρο φόντο) και υιοθετήθηκε προς τιμή του ιδρυτή του Ερρίκου Ντυνάν, που ήταν Ελβετός.

Η Ελβετία είναι χώρα με υψηλό βιωτικό επίπεδο. Ό,τι ακούμε στην Ελλάδα, ότι στο "εξωτερικό" έχει καλές συγκοινωνίες, περίθαλψη, εκπαιδευτικό σύστημα, οργάνωση κ.λπ. μάλλον αναφέρεται στην Ελβετία. (Στην Αγγλία δεν αναφέρεται πάντως). Η Ζυρίχη θεωρείται η πόλη με το υψηλότερο βιωτικό επίπεδο στην Ευρώπη. Η πόλη με το δεύτερο υψηλότερο είναι η Γενεύη, επίσης στην Ελβετία. Πολύ καθαρά δεν είναι πάντως, αν και μια-δυο φορές που το επεσήμανα στους ντόπιους, τα φόρτωσαν στους μετανάστες ("εδώ είναι βρώμικα γιατί είναι η Πορτογαλική συνοικία"). Έχουν και αρκετό γκραφίτι στους τοίχους. Όχι ότι είναι χάλια, κάθε άλλο. Απλά δεν πρόσεξα να λαμποκοπάει ο τόπος, τουλάχιστον όχι στις πόλεις. Τα χωριά είναι πιο παστρικά.

Στους υπολογισμούς του βιωτικού επιπέδου μάλλον δεν μετράει το φαγητό, αφού η Ελβετία δεν έχει να επιδείξει κάποιο εδεσματολογικό αριστούργημα. Τα φαγητά στην περιοχή της Ζυρίχης μοιάζουν πολύ με αυτά της νότιας Γερμανίας (εξαιρετικά ψωμιά και λουκάνικα μιαμ μιαμ). Το πιο γνωστό ελβετικό πιάτο είναι το fondue (φοντύ): μείγμα από λιωμένα τυριά και άσπρο κρασί, στο οποίο βουτάς κομμάτια ψωμιού. Δυστυχώς δεν καταφέραμε να το δοκιμάσουμε αυτή τη φορά, γιατί είναι κατεξοχήν χειμερινό πιάτο και λίγα εστιατόρια το σερβίρουν από την άνοιξη και μετά. Αν το δοκιμάσετε στην Ελβετία, να ξέρετε ότι είναι βαρύ φαγητό, γι’ αυτό πρέπει να το φάτε νωρίς το βράδυ και να μην πιείτε μαζί κρύο νερό ή αναψυκτικό. Το συνηθισμένο συνοδευτικό είναι άσπρο κρασί ή τσάι. Άλλο κλασικό ελβετικό πιάτο είναι το Rösti (ρόστι), που είναι κάτι σαν τηγανόψωμο, αλλά φτιαγμένο με τριμμένες πατάτες, άλλοτε σκέτες, άλλοτε με προσθήκη μπέικον, τυριού ή μήλου. Ελβετικής προέλευσης είναι επίσης το μούσλι, και φυσικά οι ελβετικές σοκολάτες. Παρεπιπτόντως, η Nestlé είναι ελβετική εταιρία και έχει την έδρα της στην Vevey (κοντά στην Γενεύη), όπως ελβετική είναι και η Lindt, που έχει την έδρα της στη Ζυρίχη.

Το υψηλό βιωτικό επίπεδο συχνά συμβαδίζει με υψηλές τιμές, και στην Ελβετία οι τιμές είναι όντως τσιμπιμένες. Για ένα λουκάνικο με ψωμάκι και 1 κόκα-κόλα έδωσα 12 ελβετικά φράγκα στον πλανόδιο, που σημαίνει 8 ευρώ. Τα ελβετικά φράγκα πάντως είναι πολύ ενδιαφέροντα, ειδικά τα χαρτονομίσματα, που έχουν έντονα χρώματα. Αν έχεις πολλά λεφτά στην Ελβετία, το πορτοφόλι σου θα πρέπει να είναι σαν ουράνιο τόξο. Το μεγαλύτερο κέρμα είναι 5 φράγκα (3.5 ευρώ περίπου) ενώ το μεγαλύτερο χαρτονόμισμα είναι 1000 φράγκα (πάνω από 600 ευρώ). Όχι ότι το είδαμε βέβαια αυτό των εξακοσίων.

Ψώνια πολλά δεν κάναμε, πήρα μόνο ένα ρολόι Swatch με 45 ευρώ και πολλές σοκολάτες (ζουζούνια και όχι μόνο). Γουστάρω να πηγαίνω σε ακριβές χώρες, γιατί οι τιμές είναι τέτοιες που δεν μπαίνω καν σε πειρασμό να ψωνίσω :-)

Τα ρολόγια είναι η άλλη μανία των Ελβετών. Στον σταθμό του τραίνου έχει ρολόγια όπου και να γυρίσεις να κοιτάξεις, και ΟΛΑ δείχνουν την ίδια ώρα, με ακρίβεια δευτερολέπτου. Εδώ στην Αγγλία όποιο ρολόι κοιτάξεις δείχνει διαφορετική ώρα – ΑΝ δείχνει. Τα μισά μαγαζιά της Ζυρίχης είναι ρολογάδικα και κοσμηματοπωλεία. Γνωστές ελβετικές μάρκες ρολογιών εκτός από τα Swatch, είναι τα: Baume & Mercier, Favre-Leuba, Girard-Perregaux, Tag Heuer, Longines, Omega, Patek Philippe, Rado, Raymond Weil, Tissot, τα παιδικά Flik-Flak και άλλα πολλά. Το κλασικό ελβετικό σουβενίρ είναι τα ρολόγια-κούκοι, τα οποία στην πραγματικότητα είναι Γερμανικής (Βαυαρικής για την ακρίβεια) προέλευσης, που διαδόθηκαν στην Ελβετία μόλις στα τέλη του 19ου αιώνα. Οι Ελβετοί δεν είναι χαζοί πάντως. Αφού ρολόγια-κούκους ήθελαν οι τουρίστες, τα υιοθέτησαν και τώρα τα πουλάνε σε όλα τα τουριστικά μαγαζιά. Πιο αυθεντικά σουβενίρ είναι τα κουκλάκια Heidi (Χάιντι, η μικρούλα των Άλπεων, αν θυμάστε) και ο,τιδήποτε έχει σχέση με αγελάδες (π.χ. κουδούνια) ή έχει σχήμα αγελάδας ή έχει πάνω αγελάδες (όχι αληθινές). Δημοφιλείς είναι επίσης οι ελβετικοί σουγιάδες που υποτίθεται ότι χρησιμοποιούν οι Ελβετοί στρατιώτες (αλλά μάλλον είναι μούφα).

Οι Ελβετοί αγαπούν γενικότερα τα κουδούνια, τις καμπάνες και άλλες παρεμφερείς ηχητικές παραμβάσεις. Τρεις μέρες που είμασταν στην Ζυρίχη ούτε και ξέρω πόσες φορές χτύπησαν καμπάνες. Και δεν ήταν και γιορτή. Βέβαια την προηγούμενη φορά που είχα πάει στην Ελβετία δεν θυμάμαι να μου είχαν κάνει εντύπωση οι καμπάνες, αλλά τότε έμενα Ελλάδα και ίσως ήμουν πιο συνηθισμένη στις καμπανοκρουσίες. Στην Αγγλία οι εκκλησίες δεν έχουν καμπάνες, οι οδηγοί δεν κορνάρουν, και γενικώς τα μόνα κουδουνίσματα που ακούμε είναι από περιπολικά και ασθενοφόρα. Όσο να 'ναι ξεσυνηθίζεις.

Ένα πράγμα που μου έχει κάνει πολύ εντύπωση στην Ελβετία είναι ότι έχουν παντού λαχανόκηπους. Έξω από τις πόλεις υπάρχουν εκτάσεις χωρισμένες σε μικρά-μικρά χωραφάκια, το καθένα με ένα μικρό υπόστεγο για τα εργαλεία του κηπουρού, που τα νοικιάζεις για να καλλιεργείς τα κηπευτικά σου, αν δεν έχεις πρόσβαση σε κήπο εκεί που μένεις. Αυτό ισχύει αν μένεις στους μεσαίους ορόφους πολυκατοικίας, γιατί όσοι μένουν στο ισόγειο έχουν πρόσβαση στον κήπο και όσοι είναι στον τελευταίο όροφο έχουν πρόσβαση στην ταράτσα, που δεν είναι κοινή όπως στην Ελλάδα, αλλά συνήθως ανήκει σε όποιον μένει από κάτω. Οι ταράτσες τους μοιάζουν σαν μικρές αυλές, με φυτά και έπιπλα κήπου. Το άλλο ενδιαφέρον είναι ότι οι κήποι τους δεν είναι σχεδόν ποτέ επίπεδοι. Καλλιεργούν όπου βρουν χώρο, ακόμα κι αν είναι πλαγιά. Με τόσα βουνά, είναι συνηθισμένοι στα επικλινή.

Το καλύτερο σας το άφησα τελευταίο. Στην Ελβετία υπάρχει νομοθεσία που υπαγορεύει την δημιουργία πυρηνικών καταφυγίων στα υπόγεια σπιτιών και σε δημόσιους χώρους (π.χ. μέσα σε τούνελ) ώστε σε περίπτωση πυρηνικού πολέμου όλοι οι κάτοικοι να μπορούν να προφυλακτούν, κατά προτίμηση χωρίς να βγουν από το κτήριο στο οποίο μένουν. Φανταστείτε στο υπόγειο της πολυκατοικίας σας να έχετε πυρηνικό καταφύγιο, χωρισμένο σε τμήματα σαν μικρούλικα δωμάτια, 1 ανά διαμέρισμα, μαζί με ντουζ, φορητές τουαλέττες και αποθέματα φαγητού και νερού. Νομίζω ότι πλέον οι περισσότεροι τα καταφύγια τα χρησιμοποιούν σαν αποθήκες, αλλά η κυβέρνηση εξακολουθεί να κάνει κάθε χρόνο τεστ στα συστήματα γενικού συναγερμού, μην τυχόν κι έρθει το τέλος του κόσμου και τους βρει απροετοίμαστους.

Τώρα το ερώτημα είναι, ποιος τρελός θα επιτεθεί στην Ελβετία, τη στιγμή που όλοι οι πλούσιοι και δυνατοί έχουν τις καταθέσεις τους σε ελβετικές τράπεζες; Αλλά θα μου πείτε, η λαϊκή σοφία λέει "φύλαγε τα ρούχα σου, να 'χεις τα μισά". Φαντάζομαι ότι κάπως έτσι σκέφτονται και οι Ελβετοί.

Πάω να γράψω...

...τα υπόλοιπα περί Ζυρίχης, Ελβετίας και γενικώς. Ως τότε σας αφήνω αυτόν τον πολύ ενημερωτικό χάρτη.

Τα παραλειπόμενα της Eurovision

Σήμερα είναι μια δύσκολη μέρα. Η μάζωξη για την Eurovision είχε πολύ σουξέ – φάγαμε (τον αγλέουρα), ήπιαμε (αρκετά), ακούσαμε με προσοχή όλα τα τραγούδια, ψηφίσαμε, αναλύσαμε τα αποτελέσματα, και το διαλύσαμε περασμένες 2. Μέχρι να βάλω σε τάξη το σαλόνι και την κουζίνα, πήγε καλές 4. Οπότε σήμερα, με 5 ώρες ύπνο, δεν είμαι και πολύ στα χάι μου. Δυστυχώς δεν βοηθάει κι ο καιρός. Τι το ’θελα και παραπονιόμουν ότι δεν θα έχουμε λουλούδια; Από τότε που μπήκε ο Μάιος βρέχει σχεδόν κάθε μέρα. Με τόσο πότισμα όχι μόνο λουλούδια θα δούμε, ζούγκλα θα γίνουμε.

Το europarty τελικά είχε πολύ πλάκα. Στην παρέα είχαμε πολλές διαφορετικές εθνικότητες, και όλοι (πλην του μπαλαντέρ) είναι ένθερμοι οπαδοί της Eurovision. Ο μπαλαντέρ τελικά δεν ήταν ο, αλλά η, και Αγγλίδα. Δεν ήταν η μόνη Αγγλίδα της παρέας, αλλά ήταν η μόνη μη-εξευρωπαϊσμένη.

Για να ξέρετε, τους Βρετανούς τους χωρίζει ένα χάσμα από την υπόλοιπη Ευρώπη, και δεν εννοώ μόνο την Μάγχη. Ίσως επειδή είναι νησί και στο βορειότερο άκρο, οπότε γεωγραφικά είναι αποκομμένοι. Πάντως και είναι και νιώθουν διαφορετικοί. Και δεν είναι μόνο το ότι οδηγούν "ανάποδα" ή έχουν διαφορετικές βρύσες και παράθυρα χωρίς πατζούρια, είναι ότι γενικά δεν πιάνουν τον σφυγμό των υπόλοιπων Ευρωπαίων. Άλλωστε εκ παραδόσεως οι Άγγλοι δεν αναφέρονται στην Ευρώπη, αλλά στην Ήπειρο (the Continent) με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα, διαχωρίζοντας τον εαυτό τους από τους υπόλοιπους - χερσαίους - Ευρωπαίους. Βέβαια με τη διάδοση των αεροπορικών ταξιδιών και την εξάπλωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το χάσμα έχει μικρύνει. Παρ' όλα αυτά το πολιτιστικό κενό εξακολουθεί να είναι έντονο.

Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν δύο σημαντικοί λόγοι γιατί συμβαίνει αυτό. Πρώτον, γιατί οι Βρετανοί έχουν πολύ δυνατή ποπ-κουλτούρα. Με τον όρο ποπ-κουλτούρα εννοώ συγγραφείς, μουσικούς, ηθοποιούς, καλλιτέχνες γενικότερα, και την παραγωγή τους. Με τον όρο δυνατή εννοώ δημοφιλή πέρα από τα σύνορά τους. Κάνουν λοιπόν μαζική εξαγωγή της πολιτιστικής τους κουλτούρας στην Ευρώπη, και κάνουν εισαγωγή σχεδόν μόνο από την Αμερική (της οποίας η κουλτούρα είναι πολύ παρεμφερής). Έτσι δεν έρχονται σχεδόν σε επαφή με την ποπ-κουλτούρα των άλλων ευρωπαίων και ειδικά αυτών στο νότιο-ανατολικό άκρο, που μέχρι πρότινος δεν ήταν καν στην ΕΕ.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι η γλώσσα τους είναι η πιο δημοφιλής ανά τον κόσμο. Αυτό είναι μαζί και ευχή και κατάρα. Ευχή γιατί είναι πολύ σπουδαίο πράγμα να μην χρειάζεται να κουραστείς για να επικοινωνήσεις με τους βαρβάρους (η λέξη βάρβαρος στην αρχική της ετυμολογία σήμαινε αυτός που μιλούσε άλλη γλώσσα). Κατάρα γιατί όταν μαθαίνεις μια ξένη γλώσσα, αρχίζεις παράλληλα να γνωρίζεις και να κατανοείς έναν ξένο πολιτισμό. Κι αυτό το πλεονέκτημα οι Βρετανοί δεν το έχουν απέναντι στους ευρωπαίους. Κατανοούν καλύτερα πιο μακρινούς πολιτισμούς, όπως Ινδούς και Αφρικανούς, παρά τους γείτονές τους.

Τώρα θα μου πείτε, πού κολλάει αυτό με το χθεσινό europarty. Κολλάει γιατί η μπαλαντέρ που λέγαμε βρέθηκε ξαφνικά σε μια παρέα όχι βέρων Άγγλων, αλλά ευρωπαίων και δη Βαλκανιο-εκπαιδευμένων. Είμαστε λοιπόν μαζεμένοι όλοι μαζί και παρακολουθούμε την Eurovision στην τηλεόραση. Την τηλεοπτική κάλυψη στην Αγγλία κάνει ένας Ιρλανδός παρουσιαστής που λέγεται Terry Wogan και ο οποίος φημίζεται για τα σαρκαστικά σχόλια που κάνει κατά τη διάρκεια της μετάδοσης, ενίοτε για Βρετανούς και Ιρλανδούς, αλλά κυρίως για όλους τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, και ειδικά για τους ανατολικούς (Βαλτικούς και Βαλκάνιους) οι οποίοι είναι νέο φρούτο και για τον μέσο Βρετανό φαντάζουν πολύ exotic. O Terry λοιπόν φημίζεται για τα καυστικά σχόλιά του, αλλά όχι και για τις γνώσεις του περί Ευρώπης, και λέει διάφορες μπαρούφες, π.χ. αν δώσει 8 βαθμούς η Ουγγαρία στην Αλβανία το σχόλιο του Terry μπορεί να είναι: "νάτοι πάλι οι Βαλκάνιοι, ψηφίζουν ο ένας τον άλλο". Ο μέσος Άγγλος δεν βλέπει τίποτα παράξενο σε αυτό τον σχολιασμό, γιατί φυσικά ούτε πού είναι η Αλβανία ξέρει, ούτε πού είναι η Ουγγαρία, ούτε ποια είναι τα Βαλκάνια. Αφού το λέει ο Terry, θα είναι και σωστό.

Επίσης ο Terry ως καλός Βρετανός (έχει πολιτογραφηθεί και έχει διπλή υπηκοότητα Ιρλανδική και Βρετανική, μάλιστα έχει γίνει και Sir) δεν έχει καμία συναίσθηση του τι αρέσει στους ανατολικούς λαούς και γιατί. Η Αγγλίδα-μπαλαντέρ ήταν το ίδιο. Παράδειγμα χθεσινό: αφού ακούσαμε προσεκτικά την Βουλγαρία, συμφωνήσαμε όλοι ότι ήταν πολύ καλή κι εγώ είπα, ως άλλος προφήτης: “να δείτε ότι αυτό θα είναι το δωδεκάρι της Ελλάδας φέτος”. "Ναι, ναι" συμφωνούν οι υπόλοιποι. Η μπαλαντέρ άφωνη. Μπορούσες σχεδόν να διαβάσεις την σκέψη της ("πάνε καλά αυτοί ή μου κάνουν πλάκα;"). Όταν εμφανίστηκε η Βρετανία με τους κουνιστούς αεροσυνοδούς, λέει η μπαλαντέρ: "χαχαχα ωραίοι οι Scooch, θα πάρουμε βαθμούς φέτος". Οι υπόλοιποι άφωνοι. Χαίρε βάθος αμέτρητο.

Το καλύτερο στην Αγγλία μετά την Eurovision είναι οι αναλύσεις. Ποιος πήρε τι και γιατί. Εδώ δεν έχουμε τον φανατισμό που επικρατεί στην Ελλάδα, με τους ειδικούς, τα παράθυρα, τον Κωστέτσο κ.λπ. και τα ΜΜΕ είναι ζήτημα να αφιερώσουν 5 λεπτά στο θέμα της Eurovision. Αλλά οι συζητήσεις και οι αναλύσεις δίνουν και παίρνουν στο διαδίκτυο - σε chat rooms, forums και ιστολόγια. Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει τι το σπουδαίο είχε η Σερβία και πώς έφτασε τόσο ψηλά η Βουλγαρία. Η μόνη εξήγηση που μπορούν να δώσουν είναι ότι ψηφίζουν όλοι τους φίλους και γείτονές τους, ανεξάρτητα από την ποιότητα του τραγουδιού (το οποίο εξηγεί, κατά τη γνώμη τους, το 12άρι της Ελλάδας προς την Βουλγαρία, αλλά κατά περίεργο τρόπο και το 12άρι της Αυστρίας προς την Σερβία, το 10άρι της Μάλτας προς την Λευκορωσία κ.λπ.). Το ότι στους λαούς των Βαλκανίων μπορεί να αρέσει το βλαχο-ροκ/ethno-electric της Βουλγαρίας, ούτε καν που τους περνάει από το μυαλό. Παρομοίως, η μόνη εξήγηση για το ότι η Γαλλία πήγε άπατη, είναι επειδή οι ανατολικοί ψηφίζουν "μόνο τους δικούς τους". Καμία σχέση με την ηλίθια παρουσίαση του τραγουδιού.

Και αν τυχόν αναρωτιέστε, η βασική εξήγηση για την αξιοζήλευτη θέση που κατέλαβε η Βρετανική αποστολή (δεύτερη από το τέλος!) είναι επειδή όλη η Ευρώπη "μας" μισεί λόγω του πολέμου στο Ιράκ. Μερικοί το τραβάνε ακόμα περισσότερο – πιστεύουν ότι οφείλεται στο ότι οι Ευρωπαίοι "μας" ζηλεύουν, είτε γιατί είμαστε υπερδύναμη, είτε γιατί το Λονδίνο είναι η καλύτερη πόλη του κόσμου (ναι, το άκουσα *και* αυτό). Το ότι το τραγούδι ήταν χαζομαρούλα και η χορογραφία για κλάμματα, το βλέπουν μόνο οι μισοί. Οι υπόλοιποι θεωρούν ότι "μας" άξιζε τουλάχιστον μια θέση στη δεκάδα.

Αααααχ και πάλι αααααχ.

Πάντως περάσαμε καλά, όπως θα δείτε από το φωτογραφικό πειστήριο που ακολουθεί. Άντε, και του χρόνου στο Βελιγράδι!

Europarty

Διάβασα σήμερα στο ιστολόγιο του Κλέαρχου κάτι που έγραψε σχετικά με την Eurovision, με το οποίο συμφωνώ απόλυτα. Όχι μόνο αυτό, αλλά τυχαίνει να έχω και την φωτογραφία που το απεικονίζει. Αντιγράφω το σχετικό χωρίο και σας παραπέμπω στο αρχικό ποστ για τα περαιτέρω.

Υπάρχει πολύς κόσμος που ασκεί κριτική στον θεσμό της Eurovision... Θα συμφωνήσω με όλους αυτούς που λένε ότι έχει ξεφύγει από τον στόχο της και έχει καπελωθεί από τις δισκογραφικές εταιρείες... Από την άλλη, όμως, όταν έχεις έναν θεσμό στον οποίο για κάποιες μέρες του χρόνου θα δεις τον Τούρκο να διασκεδάζει και να ανεμίζει την σημαία της χώρας του δίπλα στον Κύπριο, τον Σέρβο δίπλα στον Κροάτη και τον Αλβανό ή τον Ολλανδό δίπλα στον Γερμανό τότε αυτός ο θεσμός καλό είναι να ενισχύεται...

H φωτογραφία είναι από τον περσυνό διαγωνισμό της Eurovision στην Αθήνα. Κλέαρχε, μήπως ήσουν κι εσύ εκεί;

Δυστυχώς φέτος δεν θα δούμε τον διαγωνισμό ζωντανά, ούτε θα έχουμε την ευκαιρία να ανεμίσουμε σημαιούλες. Θα μαζευτούμε όμως στο σπίτι παρέα μεγάλη και ιδιαιτέρως πολυ-πολιτισμική, αφού θα έχουμε εκπροσώπους από Ελλάδα (η υποφαινόμενη), Κύπρο, Αγγλία, Ιταλία, Ισπανία, ίσως και από Σερβία, καθώς και 1 μπαλαντέρ που θα τον φέρει η φίλη μου η Κυπραία και δεν ξέρω από πού κρατάει η σκούφια του. Ελπίζω να είναι από Σκανδιναβία ή έστω Βαλτική, ώστε να καλύψουμε όσα περισσότερα μπλοκ μπορούμε.

Για το πάρτυ θα ακολουθήσουμε την Αγγλική παράδοση, που θέλει τα εδέσματα και τα ποτά να εκπροσωπούν τις χώρες του διαγωνισμού: ισπανικό τυρί (Manchego), γερμανικό ξυνολάχανο (κοινώς σάουερκράουτ), δανέζικο σαλάμι, ελβετικά σοκολατάκια, ιρλανδικό λικέρ (Baileys), πορτογαλικό ροζέ κρασί (Mateus), ιταλικές ελιές (πράσινες γεμιστές με αμύγδαλο) κ.λπ. Αν προλάβω, θα τυπώσω και σημαιάκια, έτσι, για να μπούμε στο νόημα της ημέρας.

Μήπως να αναρτήσω και μερικές αφίσσες του Sarbel; Ή παραπάει; Χμμμμμμ...

Ζυρίχη μέρος 2ο - Rapperswil

Το Σάββατο έβρεχε όλη μέρα, αλλά την Κυριακή είμασταν πιο τυχεροί. Έτσι βρήκαμε ευκαιρία να πάμε εκδρομή σε μια μικρή μεσαιωνική πόλη που βρίσκεται στις όχθες της λίμνης της Ζυρίχης και λέγεται Rapperswil. Είναι πολύ γραφική πόλη, με έντονο ελβετικό χρώμα. Έχει κάστρο, σπίτια με ζωγραφισμένες προσόψεις, όμορφους κήπους με τριανταφυλλιές, ελαφάκια, κύκνους και πάπιες. Φημίζεται ιδιαίτερα για την ξύλινη γέφυρά της που είναι η μακρύτερη ξύλινη γέφυρα στην Ελβετία (oh yes) και αποτελούσε μέρος της διαδρομής που ακολουθούσαν οι προσκυνητές ταξιδεύοντας από την βόρεια Ευρώπη για το Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα στην Ισπανία (που ο καθεδρικός του ναός αποτελεί κέντρο προσκυνήματος των Καθολικών). Δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο να την περπατήσουμε, αν και πολύ θα το ήθελα, γιατί η θέα από τη γέφυρα πρέπει να είναι καταπληκτική. Δεν πειράζει όμως, ας μείνει και κάτι για την επόμενη φορά ;-)

Το Rapperswil είναι από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς της περιοχής για οικογενειακές εκδρομές. Μπορεί οι Ελβετοί να μην έχουν θάλασσα, αλλά αξιοποιούν τις λίμνες τους στο έπακρο. Και προκυμαίες έχουν, και παραλίες, και ξενοδοχεία/καφέ/παγωτατζίδικα/εστιατόρια "πάνω στο κύμα", και βαρκούλες στη σειρά, και κρουαζιερόπλοια, και θαλάσσια (ή μήπως πρέπει να πω λιμναία) ποδήλατα. Μάλιστα είδα μερικά μίνι-ποδήλατα πολύ χαριτωμένα, με δυο θεσούλες και μια μικρή τσουλίθρα στη μέση, προφανώς για παιδιά. Αν εξαιρέσεις τον ασταθή καιρό, δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από άλλες παραθαλάσσιες χώρες.

H ξύλινη γέφυρα φαίνεται στην πρώτη φωτογραφία (και λίγο στην τελευταία), στα αριστερά του αυτοκινητόδρομου που συνδέει τις δύο πλευρές της λίμνης.

Το παπούτσι δεν ξέρω τι ρόλο παίζει. Ξέχασα να ρωτήσω.

Ζυρίχη μέρος 1ο

Μετά από θερμές παρακλήσεις αναγνωστών (βλ. σχόλιο του Φίλου στο ποστ με τα ζουζούνια), και επειδή δεν θέλω να σας πάρω μονότερμα με την Eurovision, είπα να σας γράψω λίγα λόγια για την Ζυρίχη, μιας που την επισκεύτηκα το περασμένο σαββατοκύριακο.

Η Ζυρίχη είναι η μεγαλύτερη πόλη της Ελβετίας, με περίπου 1 εκατομμύριο κάτοικους, και βρίσκεται στο βόρειο-ανατολικό Γερμανόφωνο κομμάτι της χώρας. Είναι αδιαμφισβήτητα το εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο της Ελβετίας, και δικαιωματικά θα έπρεπε να είναι η πρωτεύουσα, αλλά για άγνωστους λόγους τη ζηλευτή αυτή θέση έχει η τοσοδούλα Βέρνη (με μόλις 130.000 κατοίκους). Κατά τη γνώμη μου, η Ζυρίχη είναι η πιο ενδιαφέρουσα Ελβετική πόλη, και μάλιστα με διαφορά. Το οποίο μην σας εντυπωσιάσει και τόσο πολύ γιατί η Ελβετία είναι ίσως η πιο απίθανα βαρετή χώρα της Ευρώπης. (Προ δεκαετίας βρέθηκα εκεί για μια βδομάδα και μέχρι να φύγω κόντεψα να κόψω φλέβες. Ακόμα το θυμάμαι. Αν δεν ήμουν πτωχή - πλην τίμια - νέα και φοιτήτρια, θα είχα αλλάξει το εισιτήριό μου και θα είχα φύγει μετά από μόλις 2 μέρες στη Γενεύη).

Επειδή αύριο έχω πολύ πρωινό ξύπνημα και δεν με παίρνει να χαζολογήσω άλλο, θα σταματήσω εδώ και υπόσχομαι να συνεχίσω με την πρώτη ευκαιρία. Η φωτογραφία στην αρχή του ποστ είναι σκαναρισμένη καρτ-ποστάλ και δείχνει την Ζυρίχη στα καλύτερά της. Εμάς δεν μας ευνόησε τόσο ο καιρός, και οι φωτογραφίες που ακολουθούν δεν δικαιώνουν την πόλη όπως την έχω δει σε καλύτερες μέρες, αλλά μια γεύση όσο να'ναι θα την πάρετε.

Η Eurovision σε αριθμούς

Disclaimer: Όσοι φίλτατοι αναγνώστες πιστεύουν ακράδαντα ότι για τον κατήφορο του νεοέλληνα φταίνε η Αννίτα Πάνια και η Eurovision, παρακαλούνται να παρακάμψουν το ποστ αυτό και να διαβάσουν κάτι άλλο. Ακόμα καλύτερα, ας ξαναμπούν στις Κόκκινες Νύχτες από Δευτέρα που θα έχω σταματήσει να ασχολούμαι με το πανηγυράκι (εκτός αν νικήσει ο Σαρμπέλ, oπότε τα ξαναλέμε τον Ιούνιο)!



Ο θεσμός της Eurovision έχει κλείσει αισίως 51 χρόνια και μέχρι στιγμής έχουν λάβει μέρος πάνω από 1000 τραγούδια. Με τόσο υλικό, η Eurovision είναι ο παράδεισος των στατιστικολόγων, οι οποίοι επισημαίνουν τα εξής:

Τα σχήματα με 3 τραγουδιστές είναι καταδικασμένα στην αφάνεια, αφού μόνο μια φορά από το 1956 έχει κερδίσει χώρα που έχει ανεβάσει 3 άτομα στη σκηνή. Αντιθέτως, τα σχήματα με 5 και 6 τραγουδιστές έχουν έρθει πρώτα 30 φορές στην ιστορία του θεσμού. Βέβαια, η άλλη τάση τα τελευταία χρόνια είναι να τα πηγαίνουν καλά γυναίκες μακρυμαλλούσες, ενώ ένας άντρας μόνος του έχει να κερδίσει από το 1990, τότε που ο Toto Cutugno τραγούδησε το Insieme: 1992. Αν σας φαίνεται απίστευτο, ρίξτε μια ματιά εδώ.

Όσοι κληρωθούν να τραγουδήσουν στην αρχή ή στο τέλος του διαγωνισμού, βοηθιούνται από την σειρά εμφάνισης. 14 από τους 51 νικητές (27%) είχαν διαγωνιστεί στις τελευταίες τρεις θέσεις, ενώ δεν έχει νικήσει ποτέ τραγούδι που εμφανίστηκε δεύτερο, έβδομο, 16ο, 21ο, 23ο, 25ο ή 26ο.

Οι Σουηδοί ABBA είναι το πιο πετυχημένο συγκρότημα στην ιστορία της Eurovision. Ήρθαν πρώτοι το 1974 με το τραγούδι Waterloo. Δυστυχώς (ή ευτυχώς) τώρα πλέον έχουν διαλυθεί.

Το πιο δημοφιλές τραγούδι που έχει περάσει από την Eurovision είναι το Nel Blu Dipinto Di Blu, του Domenicο Mudugno, γνωστό και ως Volare.

Το Μαρόκο πήρε μέρος στον διαγωνισμό μία και μοναδική φορά το 1980 και από τότε δεν το ξαναείδαμε.

Στον εορτασμό των 50 χρόνων της Eurovision τον Οκτώβριο του 2005, ψηφίστηκαν τα 10 καλύτερα τραγούδια του διαγωνισμού. Τα τραγούδια αυτά ήταν:

1: Waterloo - ABBA (1974) Σουδία
2: Volare - Domenico Modugno (1958) Ιταλία
3: Hold me now - Johnny Logan (1987) Ιρλανδία
4: My Number One - Έλενα Παπαρίζου (2005) Ελλάδα
5: Save Your Kisses For Me - Brotherhood of Man (1976) Αγγλία
6: Fly On The Wings of Love - Olsen Brothers (2000) Δανία
7: Ein bisschen Frieden - Nicole (1982) Γερμανία
8: Congratulations - Cliff Richard (1968) Αγγλία
9: Everyway That I Can - Sertab Erener (2003) Tουρκία
10: Ne Partez Pas Sans Moi - Céline Dion (1988) Ελβετία

Ο φετεινός διαγωνισμός έχει τις περισσότερες υποψηφιότητες από κάθε προηγούμενο. Παίρνουν μέρος 42 χώρες.

Let the party begin! Κι αν ξέρετε πού μπορώ να δω τον αυριανό ημιτελικό στο διαδίκτυο, κάντε τον κόπο να μου πείτε, γιατί εδώ στα βάθη του απολιτισμού δεν μας τον δείχνουν στην τηλεόραση :-(

Πρωτομαγιάτικα σοκολατο-ζουζούνια

Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε (το οποίο ήταν και τριήμερο λόγω Πρωτομαγιάς) βρέθηκα στην Ελβετία και συγκεκριμένα στην Ζυρίχη. Εκεί (και μόνο εκεί, όχι στην υπόλοιπη Ελβετία) έχουν ένα πολύ ενδιαφέρον Μαγιάτικο έθιμο, τα σοκολατο-ζουζούνια. Οι κάτοικοι της Ζυρίχης πιστεύουν ότι τα ζουζούνια φέρνουν την άνοιξη, αφού από τη στιγμή που εμφανίζονται πασχαλίτσες και σκαθάρια τον Μάιο, σταματάνε οι παγωνιές.

Για να τιμήσουν το έθιμο, οι σοκολατοποιοί της πόλης φτιάχνουν σοκολατένιες πασχαλίτσες και σκαθάρια - που λέγονται Maikäfer ή στα Αγγλικά May Bugs, δηλαδή Μαγιάτικα ζουζούνια. Έτσι τις πρώτες μέρες του Μαΐου, όλες οι βιτρίνες των ζαχαροπλαστείων είναι γεμάτες σοκολατο-ζουζούνια διαφόρων χρωμάτων και μεγεθών. Καθώς στη Ζυρίχη κάθε δεύτερο μαγαζί είναι ή ρολογάδικο ή ζαχαροπλαστείο, τα ζουζουνάκια αυτά δίνουν γιορταστικό χρώμα στην πόλη.

Άλλα για την Πρωτομαγιά δεν έχω να σας γράψω. Νομίζω ότι το εξαντλήσαμε το θέμα ;-)

Αν ενδιαφέρεται κανείς για Ζυρίχη, λετ μι νόου.

Eurovision fever

Σήμερα διάβασα το παρακάτω σχόλιο σε ένα ιστολόγιο αφιερωμένο στην Eurovision κι ένιωσα εθνική υπερηφάνεια.

And so to GREECE, who have been one of the most consistently good countries in Eurovision in recent years, with fab songs from the likes of Antique, Sakis, Anna Vissi and of course 2005 winner Helena Paparizou. This year is no exception - Yassou Maria is a lively Living La Vida Loca knock-off which comes to us courtesy of Sarbel, a cute Greek lad whose eyebrows are in danger of taking over his entire forehead. [...] Awkward facial hair aside, we love this - it’s daft as a brush, but enormous fun, and we’ll be very surprised if it doesn’t give the Greeks another top ten placing. Which leaves us asking the question: when, exactly, did they get so good at this?

Και μην μου πείτε ότι η Eurovision είναι πανηγυράκι, ότι δεν έχει καμία αξία, ότι έχει εμπορευματοποιηθεί κ.λπ. κ.λπ. Αυτά τα ξέρω, αλλά δεν μπορώ να μην νιώθω ικανοποίηση όταν διαβάζω θετικά σχόλια για τις ελληνικές συμμετοχές.

Όπως ένιωθα απογοήτευση όταν στέλναμε χαζοτράγουδα με τον Ρακιντζή-Ρόμποκοπ, και την Μαντώ-dominatrix και άλλα τέτοια απείρου κάλλους. Ποτέ ξανά (ας το ελπίσουμε δηλαδή).

Συνεντευξιαζόμαστε

Μου πέταξε το μπαλάκι ο Philos να απαντήσω σε 29 υπαρξιακές και ψυχο-αποκαλυπτικές ερωτήσεις, κι εγώ δεν χαλάω χατήρια, ειδικά όταν πρόκειται για συνεντεύξεις. Πάμε λοιπόν!

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Να περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που με αγαπούν και τους αγαπώ.

2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Το ξυπνητήρι – ή το φως του ήλιου. Εξαρτάται πoιο θα με προλάβει.

3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Χθες το πρωί που βλέπαμε το βίντεο από το γάμο μιας φίλης. Είχε απίθανες φάσεις.

4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Δυναμισμός.

5. Το βασικό ελάττωμά σας;
Τελειομανία (αλλά το παλεύω).

6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σε όσα γίνονται για πρώτη φορά. Το δις εξαμαρτείν ουκ αντρός σοφού, που έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.

7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με καμία. Δεν μου αρέσει να αντιγράφω άλλους ;-)

8. Ποιοί είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Δεν έχω ήρωες. Ποτέ δεν είχα.

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Εκτός Ελλάδας, ψηφίζω Στοκχόλμη. Είναι μια πόλη που λατρεύω. Εντός Ελλάδας, περνάω καλά όποτε πάω στην Ελαφόνησο.

10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Amy Tan, John Grisham, Janet Evanovich.

11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Την αυτοπεποίθηση.

12. … και σε μια γυναίκα;
Πάλι την αυτοπεποίθηση.

13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Paul Simon.

14. Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Δεν τραγουδάω στο μπάνιο.

15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Οι Αναμνήσεις Μιας Καθωσπρέπει Κόρης, της Simone De Beauvoir.

16. Η ταινία που σας σημάδεψε;
Flashdance.

17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Joan Miró.

18. Το αγαπημένο σας χρώμα;
Θέλει κι ερώτημα; Το κόκκινο φυσικά :-)

19. Ποιά θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Είναι πολλές και δεν μπορώ να ξεχωρίσω μία. Χεχε.

20. Το αγαπημένο σας ποτό;
Το χειμώνα, Baileys. Tο καλοκαίρι, Pimms.

21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Που δεν επαναστάτησα στην εφηβεία μου.

22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;
Την κοροϊδία.

23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Το διάβασμα.

24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Να συμβεί κάτι κακό σε κοντινό μου άτομο.

25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Για να μην πληγώσω κάποιον.

26. Ποιο είναι το μότο σας;
Nothing ever lasts forever.

27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Σε βαθιά γεράματα.

28. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Το μέλλον.

29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;

Είμαι στα χάι μου :-)

Για όσους αναρωτιούνται, η ρεπόρτερ είναι η D'Anna Biers, κατά κόσμον Lucy Lawless, γνωστή και ως Xena: Warrior Princess.

Τώρα που τα είπα, πετάω με την σειρά μου το μπαλάκι των 29 ερωτήσεων στην Φαίδρα, την Μαρία, την Seaina, τον Αλιτόβιο, την Nobody και όποιον άλλο έχει εξομολογητική διάθεση. Άντε παιδιά να μας μαθαίνουμε σιγά-σιγά!

Μαγιάτικο γαϊτανάκι

Παρόλο που στην σύγχρονη Αγγλία η Πρωτομαγιά περνάει λίγο-πολύ απαρατήρητη, υπάρχουν ακόμα αρκετά έθιμα που συνδέονται με τη μέρα αυτή και έχουν τις ρίζες τους σε προχριστιανικές παραδόσεις των Δρυίδων. Οι Δρυίδες ήταν Κέλτες πολυθεϊστές που ευημερούσαν στη Βρετανία πριν την εξάπλωση των Ρωμαίων, και οι οποίοι γιόρταζαν την Πρωτομαγιά ως τη μεσαία μέρα του χρόνου (αφού για τους Κέλτες ο τελευταίος μήνας του χρόνου ήταν ο Οκτώβριος). Όταν έφτασαν στην Βρετανία οι Ρωμαίοι, έφεραν μαζί τους τα δικά τους έθιμα, και συγκεκριμένα μια πενθήμερη γιορτή των λουλουδιών, τα Floralia, που γιορταζόταν γύρω στην Πρωτομαγιά. Με τα χρόνια, τα Ρωμαϊκά Floralia συνδιάστηκαν με τα υπάρχοντα Κελτικά έθιμα, τα οποία στη συνέχεια καταπιέστηκαν από τους Χριστιανούς ως παγανιστικά, επανήλθαν τον Μεσαίωνα, αλλά όχι δριμύτερα, και κατέληξαν στις μέρες μας να γιορτάζονται κυρίως σε προαύλια Δημοτικών σχολείων και σε παραδοσιακές εκδηλώσεις.

Το αγγλικό γαϊντανάκι λέγεται Maypole, δηλαδή Μαγιάτικο Κοντάρι, και είναι από τα πιο χαρακτηριστικά έθιμα της Πρωτομαγιάς. Παλιά οι άνθρωποι συνήθιζαν να κόβουν μικρά δέντρα σε κοντάρια και να τα καρφώνουν στους κήπους τους ως ένδειξη ότι φτάνει το καλοκαίρι. Τα κοντάρια αυτά τα στόλιζαν με λουλούδια που μάζευαν την Πρωτομαγιά, και χόρευαν γύρω τους κυκλικούς χορούς (σαν τους δικούς μας δημοτικούς ένα πράγμα) γιορτάζοντας έτσι την αναγέννηση της φύσης. Γύρω στον 19ο αιώνα, πρόσθεσαν τις πολύχρωμες κορδέλες, μάλλον επηρεασμένοι από τις Ιταλικές θεατρικές παραστάσεις τις εποχής, που χρησιμοποιούσαν πολύχρωμες κορδέλες στα χορευτικά τους. Κάπως έτσι το Μαγιάτικο Κοντάρι, μια παράδοση με ρίζες στις αρχαίες ιεροτελεστίες γονιμότητας, με επιρροές από Δρυίδες, Ρωμαίους και διάφορους άλλους Ευρωπαίους, έφτασε στις μέρες μας να είναι μια πολύχρωμη γιορτή για παιδιά. Κι επειδή μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις, και μια κινούμενη εικόνα ακόμα περισσότερο, ρίξτε μια ματιά στο ιστολόγιο της Φαίδρας.

Άλλες μαγιάτικες παραδόσεις που δεν συνηθίζονται πια είναι ο στολισμός των σπιτιών με φρεσκοκομμένα λουλούδια, οι αγώνες τοξοβολίας, το "στεφάνωμα" μιας νεαρής κοπέλας ως May Queen (σας θυμίζει καλλιστεία μήπως?) και τα μαγιάτικα στεφάνια. Μια παράδοση που συνεχίζει μέχρι τις μέρες μας είναι οι παραδοσιακοί χοροί που λέγονται Morris dancing, αλλά γι' αυτούς θα σας πω μια άλλη στιγμή, γιατί έτσι κι αλλιώς συνεχίζονται όλο τον Μάιο και κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού.

Ό,τι έχει απομείνει από αυτές τις παραδόσεις, γιορτάζεται πλέον όχι την Πρωτομαγιά, αλλά την πρώτη Δευτέρα του Μαΐου, οπότε και έχουμε την σχετική αργία. Δυστυχώς μόνο σε λίγα επαρχιακά μέρη στην Αγγλία γίνονται ακόμα παραδοσιακές μαγιάτικες γιορτές, αφού οι περισσότεροι επωφελούνται του τριήμερου για να αποδράσουν ή να ασχοληθούν με μαστορέματα στο σπίτι. Εγώ δεν μένω στην επαρχία και δεν είμαι των μαστορεμάτων, οπότε θα γιορτάσω με ταξιδάκι. Ας πάνε άλλοι στα γαϊτανάκια ;-)

Αν τυχόν αναρρωτιέστε γιατί τα γράφω όλα αυτά, να σας πω ότι πάντα μου άρεσαν τα λαογραφικά θέματα και ειδικά η προέλευση των εθίμων. Εκείνο που βρίσκω ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι πώς το ίδιο έθιμο, με μικρές παραλαγές, μπορείς να το συναντήσεις σε εντελώς άσχετα μέρη του κόσμου. Τα γαϊντανάκια, για παράδειγμα, συναντιούνται όχι μόνο στην Αγγλία την Πρωτομαγιά, την Ελλάδα τις Απόκριες και στην υπόλοιπη Ευρώπη, από την Μεσόγειο ως την Σκανδιναβία, σε διαφορετικές μέρες του χρόνου, αλλά και σε χώρες τόσο μακρινές όπως η Ινδία και η Λατινική Αμερική. Το πώς και το γιατί δεν το ξέρω, αλλά κάποια στιγμή ίσως κάτσω να το ψάξω...

Πρωτομαγιάς συνέχεια

Θα σας εξηγήσω αύριο πού κολλάει το γαϊτανάκι. Όσοι δεν αντέχετε το σασπένς, ρίξτε μια ματιά εδώ.

Πρωτομαγιά

Κόντρα στην παράδοση, φέτος γιόρτασα την Πρωτομαγιά ως εξής:

Στο γραφείο - έκανα όσο λιγότερη δουλειά μπορούσα (προσπάθησα για καθόλου, αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερα) και έφυγα 10 ολόκληρα λεπτά νωρίτερα (το οποίο, αν ξέρατε το αφεντικό μου, θα συμφωνούσατε ότι αγγίζει τα όρια της ανταρσίας).

Στο σπίτι - πότισα τα λουλούδια στο μπαλκόνι, τους έβαλα τροφή, και τώρα ελπίζω σε ένα θαύμα. Το πότισμα εδώ είναι κάτι που σπάνια χρειάζεται, γιατί συνήθως προνοεί ο καλός θεούλης, αλλά φέτος ατυχήσαμε. Το αποτέλεσμα είναι ότι τα λουλουδάκια μου ψιλομαράθηκαν, ενώ τα ζιζάνια και τα αγριόχορτα πήραν τα πάνω τους.

Οι Άγγλοι λένε: April showers bring May flowers (οι βροχές του Απρίλη φέρνουν τα λουλούδια του Μάη). Αν αυτό αληθεύει, δεν θα δούμε λουλούδι για λουλούδι φέτος.

Όχι πως παραπονιέμαι, γιατί την έχω καταβρεί με τον ήλιο, τη ζέστη και τον γαλάζιο ουρανό, και δεν θέλω ούτε να ακούσω για βροχές. Ας περάσουμε και μια περίοδο ξηρασίας, δεν χάθηκε ο κόσμος, ε;